zaterdag 27 september 2014

Geen Jack, geen Febian maar wel Nic, Pieter, Christian en Arnaud die net iets te laat komt aanlopen. Reden; er zat hem nog iets dwars dat er niet uit wilde komen. Kan he!. Zo laat in het seizoen is altijd de vraag waar we naar toe zullen gaan. Gelukkig hebben we dan Nic nog die wel iets weet. Naast wegkapitein wordt hij ook als kopman aangewezen. Hij heeft er een tijdje uitgelegen en is daarom nog het meest fris. De overige drie knechten (de koplopers in het KM klassement) hebben al een zwaar en lang seizoen achter de rug. Daarnaast blijkt dat Arnaud ook nog eens superslechte benen heeft. We zetten koers richting…. Ja dat is dus nog even de vraag. Maar het begin is niet makkelijk. We fietsen via Schinnen, Hoensbroek, Klimmen richting Bocholtz.( ja hoor die zit er weer in) En het gaat meestal over smalle wegjes binnendoor, draaien en keren, omhoog en omlaag. Nic maakt zijn rol als kopman meteen waar, hij  fietst continue bij de eerste vier van de groep. De zon is al geruime tijd van de partij waardoor het inmiddels aangenaam fietsweer is geworden. Dit in tegenstelling tot de verwachtingen van de diverse weerkundige, waaronder weervrouw Els Krol die mist en laag hangende bewolking voorspelden. In Bocholtz steken we de grens met Duistland over. Maar ook hier vinden we nauwelijks een vlakke weg, Nic weet de heuveltjes weer te vinden vandaag en Arnaud ach germ die zit maar af te zien. Na het korte uitstapje bij onze oosterburen fietsen we via Vaals en Camerig naar Epen. Nic wil vandaag gaan pauzeren bij het zuidelijkste punt van Nederland. De drie knechten flapperen vooralsnog met de oren, al wordt steeds duidelijker waar dat is. Na alweer het nodige klimwerk komen we uit in Sippenaeken. Toch voor alle zekerheid eens opgezocht of Nic wel gelijk heeft met zijn zuidelijkste plekje. En ja hoor lees hieronder:

Kuttingen - Klein-Kuttingen is de zuidelijkste plaats van Nederland. Het gehucht ligt iets ten zuiden van het dorpje Kuttingen, op de grens met België in het golvende Zuid-Limburgse heuvellandschap. Klein-Kuttingen is een gedeeld gehucht. Alleen een simpel straatnaambordje verwijst naar de plaats. Het grootste deel van het plaatsje ligt in België en heet daar Sippenaeken. Het zuidelijkste puntje van ons land ligt iets ten zuid-westen van Kuttingen en wordt gemarkeerd door Grenspaal 12. Om er te komen moet je over een Belgische weg. De grenspaal staat onder een grote boom, met uitzicht op een mooi Belgisch kasteeltje.

Vanaf het zuidelijkste punt van Nederland heb je een mooi uitzicht op dit kasteeltje net over de grens

Op het zonovergoten panorama terras is het goed toeven, jammer dat we ons geen pint kunnen veroorloven. Het blijft bij koffie, fris en vlaai. Even later komt ook de fietsgroep van Els (de weervrouw) met ons ex-lid Roger in de gelederen, hier pauzeren. Toeval, of toch niet, aangezien Els vandaag ook wegkapitein is. Na de pauze meteen weer omhoog en weer en nog eens en Arnaud blijft maar kreunen. “Nog even een lusje en dan fietsen we terug” aldus de kopman. Dat er weer een beklimming in zit zegt hij op dat moment maar niet. Zijn recent ontdekt nieuw bergje in de buurt van Julemont wil hij nog wel eens omhoog fietsen, aangezien we de vorige keer het laatste stuk fout zijn gereden. Dus nieuwe en hopelijk laatste poging. Even moeten we voorzichtig een bochtje nemen aangezien er een slang over de weg ligt. Gelukkig geen giftige maar een waterslang. Een honderd meter verder ineens een knal. Is het de waterslang? Of wat is het. Pech, het is de achterband van onze kopman. Een scheur van 10 cm in de binnen en buitenband, en helaas niet meer te repareren. Er zit niets anders op dan het thuisfront te bellen en vervoer te regelen, want een fietsenzaak tref je hier nauwelijks aan. Wat nu, de drie knechten zien het niet meer zitten, zonder kopman, een knecht met slechte benen en een knecht die door zijn reserves is. We besluiten de kortste weg met aangepaste snelheid naar huis te fietsen. Via Eijsden en dan over het fietspad richting Meerssen. Gelukkig gaat het met Arnaud wat beter, maar Christian is net op tijd volledig op. Op het tandvlees bereiken we Elsloo en sluiten we de rit af met een pint. Misschien de laatste dit seizoen. Het was een enerverend, pittig ritje.

Geplaatst door Christian