Stelvio - Dolomieten 2011 (16 tm 22 juni)


Arabba; Dolomieten: (Arnaud)

Zondagmorgen rammelt de wekker om 07.00. Einde van het fietsavontuur in Nauders en omgeving. Snel wassen en omkleden. Vervolgens koffers pakken en inladen in de klaar staande bussen. In de skikelder zijn de Meulemannen al druk bezig met  de racekarretjes in dozen te stoppen. Alles verloopt vlekkeloos, echt teamwork. Chef d équipe Jo is dan ook uiterst tevreden. Als beloning mogen we van Jo nog eens extra genieten van het heerlijke ochtend buffet in Nauders. We moeten snel zijn , want het spek en ei is meestal snel verdwenen. Gelukkig wordt alles weer tijdig bijgevuld en kunnen we met een volle maag en vol goede moet de koers verleggen naar de Dolomieten. Tijdens de rit van Nauders naar Arabba kunnen we nog een laatste blik werpen op de Stelvio, waarvan de toppen in de verte nog zichtbaar zijn. Nu wel met een vers pak sneeuw. Prachtig gezicht. Toch maar mooi door het hele team bedwongen. Kan menig pro-team jaloers op zijn.

Het weer is inmiddels totaal omgeslagen en na de zware regenval van zaterdag  schijnt vandaag de zon volop. Volgens planning zouden we omstreeks 12.00 uur in Arabba arriveren, echter op zondag wordt ook in Italië gewoon door de boeren en truckers gewerkt. Gevolg een kleine vertraging van een uur. Maar dat mag de pret niet drukken. Wat wel de stemming een beetje heeft doen drukken is het ritje met de bus door de Dolomieten. De meeste meulemannen in bus 2 zijn akelig stil geworden. Eeeuuuuh moeten we vandaag en de andere dagen al deze bergen bedwingen!!!!  De een heeft de zonnebril vergeten, een ander heeft stijve benen van de busrit of hoogtevrees. Het moet niet gekker worden. De animo om vandaag nog op de fiets te stappen is niet al te groot. Maar eenmaal uit de bus en opgewarmd door het zonnetje en de werkelijk schitterende omgeving, verzamelen de mannen toch voldoende moed om  een eerste kennismakingsritje door de Dolomieten te maken. De twee kopmannen met hun meesterknechten gaan gelijk voor het Sella rondje. De rest van de Meulemannen twijfelen. Het Sella rondje laten ze lopen en o.l.v. Nic wordt het beruchte we doon mer get rundje gemaakt. Als eerste wordt gezamenlijk aan de beklimming van de Campalongo begonnen. Pfffffffffff dat valt behoorlijk tegen. Gelijk vanuit het startschot boem omhoog. Effe acclimatiseren heet dat. Normale mensen doen dat op het terras, maar dat terzijde. Ook Ploegleider Jo is van de partij. Terwijl de 4 matadoren doorknallen wacht de rest boven op Jo. Maar dat duurt even. Het zal toch niet…..   Thei en Nic besluiten om even polshoogte te gaan nemen bij Jo. Enkele ogenblikken later komen ze terug zonder Jo. Jo is slim en gaat zijn eigen weg. Ja ervaring komt met de jaren. Hierna wordt koers gezet richting Corvara en bijna halverwege de beklimming net buiten Corvara wordt besloten om terug te rijden. Weer Corvara in om de Campalongo van de andere kant te beklimmen. Blijkt toch een langere en vervelende klim te zijn dan de afdeling deed vermoeden. Hierna omlaag terug naar Arabba en daarna langs het hotel voor de beklimming van de Pordoi. Een lekkere lange klim, die de groep vrijwel gezamenlijk en group bedwingt. Boven aangekomen blijken de Schleckies , Petacci en Chiepo de top van de Pordoi aan de andere kant te naderen. Effe gewacht en hop gezamenlijk in een lang lint naar beneden gekoerst. Voldaan worden de karretjes in de kelder opgeborgen . De eerste kennismaking met de Dolomieten heeft iedereen goed overwonnen. Nu snel douchen en dan aanschuiven voor het avondeten. Het is rustig in begin van de avond. De meeste mannen zijn al in hun hoofd bezig met de wedstrijd van morgen. Hoofddoel nummer 2; De Dolomieten Marathon.

 D.M. .Day

In hotel Mesdi is het tijdens het krieke van de dag een drukte van jewelste. Er heerst een lichte maar gezonde spanning. De een heeft het druk met parcoursverkenning of een laatste inspectie aan de fiets. Andere zijn ontspannen en sommige consulteren nog snel even de ploegarts. Voor het geval dat. Na een laatste sanitaire ronde wordt begonnen aan de Maratone. Deze wordt in omgekeerde volgorde gereden, dit om gezamenlijk het trauma van Chiepo te verwerken. De aanloop naar de Giau wordt gezamenlijk volbracht. Echter bij het eerste serieuze klimwerk net voor de Giau wordt de groep opgesplitst. Pieter, Christian, Joshua en Jeffrey poeffen er vandoor. We zien ze gedurende dag niet meer terug. Vlak voor de beklimming van de Giau komen Nic, thei, Febian Ruud en Arnaud tot de ontdekking dat ze Jack missen. Besloten wordt om in een of ander pittoresk dorpje te wachten op Jack. Na en tijdje raast jack bijna aan zijn ploegmakkers voorbij, terwijl deze toch gebroederlijk naast elkaar zitten op het bankje. Is dit een voorteken? Jack ziet erg gretig uit. Waar bleef je nou?  Jack antwoord met een geheimzinnig lachje en geeft gas . Op naar de eerste echte beproeving van de dag : de Giau. Ruim 10 km lang en gemiddeld boven de 9% stijging.  Ruud heeft wat aanloop probleempjes en laat al gelijk een gat vallen. Thei besluit zich op te offeren en blijft zolang mogelijk bij Ruud. Nic, febian , Jack en Arnaud gaan met zijn 4-tjes door. Jack blijft verbazen. Hij is in bloedvorm, blijft praten en vragen stellen. Hij heeft zelfs tijd om anekdotes te vertellen, dit tot grote hilariteit van de overige drie. Dit haalt hen tevens enigszins uit het ritme. Echter halverwege de klim moet Jack de drie laten lopen. Langzaam maar zeker verliest hij terrein, maar blijft toch goed volgen. Ergens na 7 km moet ook Arnaud passen, en rijden Nic en Febian meter voor meter weg. Het is toch een behoorlijke pittige klim. Maar eenmaal boven wordt je rijkelijk beloond met een spectaculair uitzicht. Dat doet de pijn snel verzachten. Snel wat foto’s schieten, eten , jasje alvast aan voor de afdeling. Nadat Ruud is gearriveerd wordt de afdeling ingezet. Om even later aan de volgende lange klim van de Passo Falzarego te beginnen. Thei heeft duidelijk nog over van de Giau en piept er gelijk vandoor. Ruud heeft het wederom zwaar en laat lopen, en gaat op eigen kracht en tempo naar boven. Nic, Febian en Arnaud klimmen gezamenlijk naar boven. En Jack die fietst zijn eigen koers. Dan rijdt hij vooruit en dan laat hij weer lopen. Hij is duidelijk zoekende naar zijn ritme. Hopelijk gaat dat nog lukken vandaag? Boven op de Passo Falzarego staat Jo met de bus. Dat is altijd welkom. Even nog wat bunkeren en flessen bijvullen. Thei is inmiddels weer gesignaleerd. Nadat iedereen alles heeft bijgevuld wordt het laatste stukje klim naar de Passo Valparola afgelegd. De laatste reserves worden aangesproken. Boven worden de jasjes en armstukken weer aangedaan en hup snel naar beneden. Wat volgt is een lange en bochtige afdeling naar Corvara. Arnaud heeft moeite om de snelheidsduivels in de afdeling bij te houden. Komt toch nog ervaring tekort voor dit bochtige parcours. Als iedereen beneden is wordt de laatste hobbel naar Corvara genomen. Het is de bedoeling dat we in Corvara de 4 matadoren nog ontmoeten. Helaas, blijkt toch moeilijk te zijn in dit digitale tijdperk. Tijdens de eetpauze is het stil. Enkele mannen zitten er behoorlijk doorheen. Ze willen na de Campalongo de fiets in het hotel parkeren i.p.v. naar de top van de Pordoi te klimmen. Er wordt koortsachtig overlegt en besloten om het vervolg van de rit gezamenlijk te volbrengen. Dat wil zeggen dat degene met laagste tempo het koersverloop bepaalt. Dit blijkt uiteindelijk een gouden greep te zijn.. En gezamenlijk heeft de groep respectievelijk de Campolongo, Pordio, Sella, Gardena en tot slot voor de afwisseling de Campolongo bedwongen. In Arrabba worden we wel zeer hartelijk verwelkomd door Joshua, Chiep , Pieter en Christian.  Ze zijn blij dat iedereen de marathon heeft volbracht, of was het toch het bier …..?   Mission accomplish. Eerst een lekkere pint dan douchen, bubbelbad, stoombad en daarna heerlijk eten. Wederom een perfecte dag.

Dinsdag wordt er nog snel een afscheidsritje georganiseerd met de gehele groep. Het tempo is rustig en dat is maar goed ook. Het is tot slot van rekening ook een beetje vakantie. Toch worden ook vandaag weer de nodige hoogtemeters gemaakt met wederom de beklimming van de Pordoi , Fadaia en een lange beklimming terug naar Arraba. Wederom een mooie dolomieten tocht met dito weer. De benen worden steeds beter. Jammer dat we morgen alweer naar huis moeten.

P.s. de mensen in de omgeving van Arabba zijn nog steeds op zoek naar de oranje expres welke met ongekende snelheid de Pordoi naar boven vlogen. Zelfs de liquigas ploeg bleef verbijsterd achter.

Verslag verblijf te Nauders: (Ruud)

Eindelijk is het dan zover. Op woensdagavond worden Aan de Meule tussen 7 en 8 uur ’s avonds de 2 busjes ingeladen om te beginnen aan de fietsvakantie met als ultieme doel het beklimmen van de Stilfserjoch (Stelvio) en het voltooien van de Dolomieten Marathon. Na het inladen volgt er een korte nachtrust waarna we om 4.00 uur in de morgen vertrekken richting Oostenrijk. De reis verloopt vlekkeloos en rond 13.00 uur staan we al klaar om in te checken in hotel Asteria in Nauders. Fietsen uitladen en tassen naar de kamers waarna het Meuleteam zich in zijn fietskloffie hijst om de stramme spieren wat los te trappen. Eerst echter even aanschuiven voor de koffie met gebak dat elke middag tot 16.00 uur klaar staat voor de gasten. Nadat iedereen zich dit goed heeft laten smaken blijkt dat er geen gebak meer over is voor de overige hotelgasten. Wielrenners moeten nu eenmaal goed eten. Er staat een kort ritje gepland rond de 2 meertjes nabij het plaatsje Reschen. Nauders uitfietsend direct de Italiaanse grens over en na een minuut of 20 direct al schuilen voor een fikse plensbui. In één van deze meertjes staat een kerkje midden in het water. Hebben we dus gelijk ook al het onderdeel cultuursnuiven afgehandeld. Daarna terug over prachtig aangelegde fietspaden langs de meertjes. De weg een beetje glooiend moet er af en toe al eens flink op de trappers worden geduwd. Weer terug in Nauders wordt besloten om nog even naar de Norbertshöhe te klimmen. Vanuit Nauders slechts een klimmetje van ruim een kilometer. Boven aangekomen blijkt de werkelijke reden van deze actie. De 4 berggeiten (Pieter, Christian, Joshua en Chiepo) willen eigenlijk de andere kant vanuit Zwitserland beklimmen, ruim6 kilometer. Ook Jac en Arnaud roepen dat we dan maar met de hele bups naar beneden gaan om de beklimming te verorberen. Goede training voor morgen is het devies. Ruud en Nic schudden, kijken eens vertwijfeld met hun hoofd maar volgen toch maar. Beneden aangekomen weer omdraaien om weer naar boven te klimmen. 10 Hairpins later komt de groep geheel uit elkaar geslagen boven. Ook ploegleider Jo is op de fiets gestapt maar wordt in de laatste bocht overvallen door een heuse krampaanval. Hier heeft hij de rest van de avond nog last van. Tijdens het avondeten wordt nog regelmatig een stevig “aah” en “ooh” vernomen als gevolg van opspelende krampen. De weersvoorspellingen voor de komende twee dagen zijn ronduit slecht. Er wordt besloten dat als de volgende dag het weer meevalt dan de Stelvio wordt beklommen. Opeens krijgt Chiepo na zijn 3e halve liter jeuk aan zijn neus. Dit is volgens onze weerman Christian duidelijk een teken dat het weer morgen goed zal zijn. Warempel, ondanks de voorspellingen is het vrijdagmorgen droog en wordt dus unaniem besloten om de Stelvio aan te vallen. Bij vertrek verschijnt zelfs een voorzichtig zonnetje. Over de Italiaanse fietspaden richting Reschen en dan een kilometer of15 inde afdaling richting Prato. In Prato staat Jo al met de bus te wachten en wordt er nog een plaspauze ingelast en de laatste gelletjes en repen toegestopt. En dan op naar uitdaging nr. 1: de top van de Stelvio na26 kmklimmen!! Pieter oppert om zo lang mogelijk en grouppe omhoog te fietsen. Dit plan valt na ongeveer43,7 meterstijgende weg al in duigen als het beruchte 4-tal al een gaatje van voren slaat en Jac en Ruud ditzelfde doen, maar dan aan de achterkant van de groep. Nic, Thei, Arnoud en Febian blijven een poosje bij elkaar al duurt ook dit niet lang waarna Thei besluit zijn eigen weg te gaan en even later ook Nic doorfietst en Febian en Arnaud meter voor meter achterlaat. Na een kilometer of 10 klimmen komen we aan in Trafoi en moeten de beruchte 48 bochten nog komen. De 4 blijken dan nog gezamenlijk te fietsen terwijl de rest van het peloton al helemaal uitelkaar is geslagen. Langzaamaan wordt het kouder en kouder. Na een bocht of 20 begint ook de wind mee te spelen. De korte draaiingen hebben we hem in de rug, maar de lange stukken op de kop. In de kop van de koers moet Chiepo inmiddels ook passen en besluit op eigen tempo de beklimming voort te zetten. Hij verliest de rest van de geiten echter niet uit het oog. Even later geldt voor Christian hetzelfde en op het einde besluit Pieter met een beslissende jump alleen over de top te bereiken. Dit in 1 uur en 45 minuten. Chapeau!! Hij is zo snel boven dat fotograaf Jo niet de tijd had om hem op de gevoelige plaat vast te leggen. Nadat de 4 boven zijn gekomen arriveert Febian. Hij heeft zijn krachten goed verdeelt en tijdens een inhaalrace heeft hij Nic en Thei nog weten te achterhalen. Nic en Thei komen samen boven met in hun kielzog Arnaud. Voor Arnaud was dit zijn 1e kennismaking met het hooggebergte. Je kunt het dan ook maar gelijk goed doen moet hij gedacht hebben. Prima gedaan! Dan begint het wachten op laatste der Mohikanen. Maar ook Ruud en Jack komen uiteindelijk zonder kleerscheuren boven. Doel nummer 1 is behaald, de Stilfserjoch is bedwongen door de Meulemannen! Iedereen is maar wat blij om Jo te zien. Niet speciaal omdat Jo er zo goed uitziet maar vooral omdat hij in zijn bus droge kleren heeft liggen. Even wat anders aantrekken en dan naar beneden naar St. Maria waar de cappuccino wacht. Tijdens de afdaling knalt bij Arnaud nog een spaak uit zijn voorwiel maar gelukkig is mecanicien Jo niet ver weg en kan snel een nieuw wiel ingestoken worden. Beneden zitten Chiepo, Joshau en de gebroeders Schleck al geruime tijd op de rest te wachten. Nadat iedereen de koffie en apfelstrudel heeft weggewerkt wordt aan de terugweg begonnen. Geen kattepis zo zal snel blijken. Voordat we weer in Nauders aankomen dient eerst de Reschenpas weer beklommen te worden.15 Kilometertegen weliswaar niet zo’n hoog stijgingspercentage maar met een aantal smerig steile stukken erin. Erg zwaar dus met de Stelvio al in de verzurende benen. Thei en Jack hebben het op het laatste wel gehad en iedereen is dan ook blij maar vooral voldaan als we Nauders weer binnenrijden. Het avondeten ging er uiteraard in als zoete koek en ’s-avonds deden de sterke verhalen natuurlijk al snel de ronde. Zaterdag staat de Dreiländergiro op het programma. Helaas regent het de hele dag waardoor de dag wordt doorgebracht met rondhangen in het dorp, baantjes trekken in het zwembad en voor sommigen een saunabezoekje. Tevens krijgen we een clinic van Pieter hoe we ons racekarretje moeten verzorgen. Met liefde en toewijding is de strekking van het verhaal. Jack moet het af en toe ontgelden als zijn stalen ros ter sprake komt. De  wielertoeristen onder ons krijgen in ieder geval behoorlijk wat handige tips. Zo komt aan het 1e hoofdstuk van de fietsvakantie een eind. De verplichte rustdag bleek achteraf bezien niet eens zo slecht uit te komen. Er staat de Meulemannen nog behoorlijk wat klimwerk te wachten in de Dolomieten

.


Verslag Dolomieten Marathon (Christian)

De grote dag. De Dolomieten Marathon, volgens velen een van de mooiste tochten. De groep zal in twee gesplitst worden vanwege het niveauverschil. Joshua en Chiepo hebben deze tocht vorig jaar reeds verreden. Alleen heeft Chiepo de tocht om vage redenen niet uitgereden. Joshua stelt voor de route iets anders te rijden zodat we de zwaarste berg, de Giau, dan als eerste voorgeschoteld krijgen. We vertrekken met de hele groep richting Giau. Licht heuvelachtig terrein, dus ideaal om even in te rijden. Nog voor de Giau splitst de groep zich en beginnen Christian, Pieter, Joshua en Chiepo aan de uitdaging. Er wordt afgesproken zoveel mogelijk bij elkaar te blijven in zowel de beklimmingen als ook de afdalingen. Of dit zal werken zal zich nog moeten uitwijzen. En dan is het zover, de Giau doemt voor ons op. 10 km klimmen met een gemiddeld stijgingsperc. van 9,3%. Toch wel pittig, maar het gaat goed. Joshua en Pieter, houden iets in zodat Chiep en Christian het tempo aan kunnen. En zo bedwingen we als de vier musketiers deze klim waarna we boven worden beloond met een schitterend panorama. Nadat de verloren calorieën zijn aangevuld en de foto’s, als bewijsmateriaal, zijn gemaakt volgt de afdaling. Redelijk bochtig, waardoor er geen hoge snelheden gehaald kunnen worden. Eenmaal onder aan gekomen volgt meteen de 2de klim van de dag. De Passo Falzarego. Ook weer 10 km, maar minder steil. Snel worden de armstukken en het vestje uitgetrokken waarna de klim wordt ingezet. Inderdaad een stuk makkelijker. Zonder enige problemen wordt de top bereikt waar Jo ons staat op te wachten. Als “vier op een rij” komen we boven, zodat Jo nog een mooie foto kan maken. Wederom iets eten, en door, want we moeten nog een kilometer omhoog richting passo Valparola. Van daar af volgt de afdaling naar La Villa en een tussen stuk, dat redelijk vlak is, naar Corvara. Hier gaan we zoek naar een eetgelegenheid waar ze pasta hebben. Toch een hele klus ondanks dat we in Italië zitten. Na ruim een kwartier zoeken vinden we uiteindelijk een klein restaurantje, waar we pasta kunnen eten. De coördinaten van het terras worden aan Jo doorgegeven zodat hij ons kan vinden. De pasta is redelijk snel verorbert zodat er nog een klein portie wordt nabesteld. Inmiddels hebben we gezelschap van Jo gekregen. De overige mannen besluiten ergens anders iets te eten, zodat we die helaas niet zullen zien vandaag. Als we uitgegeten zijn kunnen we gaan beginnen aan het kleine lusje, dat op papier gemakkelijker zou zijn. Meteen met een volle pastabuik de Campolongo op. Korte plaspauze tussen de bellende koeien en dan de afdaling naar Arabba, waar we langs het hotel komen. De verleiding is groot maar er wordt toch doorgereden. De Pordoi staat ons de wachten. We hebben hem een dag eerder afgedaald dus we weten wel ongeveer wat ons te wachten staat. Met “als we deze goed boven komen hebben we het ergste gehad” wordt er verse moed ingesproken. Ook nu zijn het de twee rasklimmers, Pieter en Joshua die het tempo bepalen. Geregeld worden ze letterlijk teruggefloten door Chiepo. Psssstt is voldoende om de mannen tot de orde de roepen. En het werkt goed. Bovenop het vaste ritueel: armstukken, jasje, eten, foto, en naar beneden. Korte afdaling en pats boem de volgende; de Sella, 6 km bijna 8% gemiddeld. De benen beginnen langzaamaan tegen te werken, het pssssstt volgt steeds vaker. Maar ook deze “klus” wordt met z’n vieren geklaard. Nu zijn we er bijna. Wat nu nog komt is peanuts. Dus naar beneden en ja hoor hups weer omhoog richting Gardena. Een klim met een relatief vlak tussenstukje. Tijdens deze klim worden we voor het eerst ingehaald door een andere wielrennen die ons duidelijk heeft opgewacht. Hij blijft voor ons uitrijden en daagt ons uit. Pieter en Joshua kunnen het niet laten en knallen hem op 400 meter voor de top voorbij. Christian en Chiepo volgen op hun eigen tempo. Boven op de top waait een behoorlijk windje dus wordt de afdaling van 10 km redelijk snel ingezet, waarna we weer in Corvara uitkomen en kunnen beginnen aan de laatste klus, de Campolongo, welke we nu van buiten kennen en eigenlijk geen geheimen meer voor ons heeft. We hebben het gehaald, Arabba is in zicht en Joshua wil de rit afsluiten met een eindsprint. Hij  buigt echter voor de streep rechtsaf en rijdt zo de kelder van het hotel in. Zodat de dagzege naar Pieter gaat, al meent Joshua zelf, dat hij de winnaar is. Onduidelijkheid dus over de witte streep op de weg die verplaatst zou zijn. Gelukkig fungeert Jo even als jury en blijft de uitslag gehandhaafd. Op het terras van het hotel wordt de rit geëvalueerd onder het genot van twee halve liters die er duidelijk inslaan. Het was een mooie rit, we hebben lekker gefietst en de omgeving was schitterend.


 Stelvio 2011

 

         
1 Pieter      
2 Joshua op 2 minuten  
3 Christian   3 minuten  
4 Jeffrey   6 minuten  
5 Febian   20 minuten  
6 Nic   23 minuten  
7 Thei   23 minuten  
8 Arnaud   24 minuten  
9 Ruud   37 minuten  
10 Jack   47 minuten  

 

Tijden zijn vastgesteld op basis van fototoestel. Kleine afwijkingen zijn dus mogelijk. De klimtijd van Pieter zal ongeveer 1.45 uur geweest zijn.

 


RITOVERZICHT

11444 hoogtemeters in 425 km! 

Donderdag 16 juni: reis naar Nauders (Oostenrijk) In de namiddag een ritje gemaakt rond het meer van de Reschenpass en de Norbertshohe beklommen.  52,3 km / 910 hoogtemeters. Bewolkt weer en een buitje onderweg. klik hier voor de ritgegevens.

Vrijdag 17 juni: Omdat de weersvoorspellingen voor zaterdag slecht zijn, wordt besloten de Stelvio te beklimmen. Afdaling naar Prato (Italie) en vervolgens 25 km naar de top (2759 mtr) van de Stlevio. Terug via Zwitzerland en via de Reschenpass terug naar Nauders. Drie landen op een dag. 118 km / 2957 hoogtemeters. Het weer heeft meegezeten. Droog en af en toe een zonnetje.  klik hier voor de ritgegevens.

Zaterdag 18 juni: Het weer is slecht. Miezerig in de ochtend en regen in de (na)middag. Geen fietsdag vandaag.

Zondag 19 juni: Verplaatsing (ruim 3 uur) van Nauders naar Arabba. Het weer wordt steeds beter. Zon, blauwe lucht aangename temperatuur. In de middag staat een korte route op het programma. Christian, Pieter, Joshua en Jeffrey fietsen de Sella Ronda (Campolongo, Gardena, Sella, en Pordoi) en de overige mannen verkiezen een paar beklimmingen in de buurt (Campolongo en Pordoi). 52 km / 1687 hoogtemeters  Klik hier voor de ritgegevens. of hier

Maandag 20 juni: De Maratona Dles Dolomites staat op het programma. De route wijkt iets af van de officiele toertocht. De grote lus met de beklimming van de Giau (10 km, 9,3% ) en de Falzarego/Valparola (11,5 km 5,8%) wordt als eerste genomen. Vervolgens de kleine lus met de beklimmingen van de Campolongo (5,8 km, 6,1%), Pordoi (9,2 km, 6,9%) , Sella (5,5 km, 7,9%), Gardena (5,8 km, 4,3%) en nogmaals de Campolongo. Dik 4000 hoogtemeters in 135 km. Het weer is perfect. Zon, 24 graden, veel wind op de toppen. Klik hier voor de ritgegevens

Dinsdag 21 juni: Uitfietsrondje. Wederom de Pordoi omhoog en naar beneden en vervolgens via de Fedaiapas naar de Mormolada. Het weer is wederom goed. Iets meer bewolking in de namiddag maar iets warmer dan maandag. 67 km / 1834 hoogtemeters. klik hier voor de ritgegevens.

Woensdag 22 juni:  Terugreis naar Stein