Dolomieten Marathon 2010


Hieronder een verslag van Joshua betreffende de Dolomieten Marathon.

Donderdag 1 juli samen met Chiep(olini) vertrokken richting de Dolomieten om daar te schitteren tijdens de Dolomieten Marathon. Ondanks dat we veel vertraging hadden opgelopen toch maar besloten om na aankomst even de beentjes te testen op een of andere berg. Al gauw kreeg ik het idee dat ik mijn fiets doormidden moest trappen om de berg op te komen en dat mijn benen even hard kraakte als mijn fiets. De dag daarna bleek dat mijn achterwiel scheef zat en dat ik dus voor niks die nacht slecht had geslapen. Dus vol goede moed vertrokken we die dag voor een ritje naar de Passo Giau. Chiep had speciaal voor deze gelegenheid zijn fonkel nieuwe witte schoentjes aangetrokken,alleen jammer dat halverwege de klim zijn beide schoenplaatjes los kwamen te zitten en we natuurlijk geen gereedschap bij ons hadden. Nadat we een paar keer met een steentje de schroefjes hadden aangedraaid kwamen we een Duits echtpaartje tegen die wel gereedschap bij zich hadden en bereid waren ons te helpen. Vervolgens konden we de tocht (van 87km) zonder verdere problemen,op een bijensteek voor Chiep na, vervolgen zodat we ruim op tijd terug waren om in een leuk cafeetje naar Nederland - Brazilië te kijken. En dat liep natuurlijk weer geheel uit de hand zodat we om 1.30 uur het café uitrolde en het de zaterdag heeeel rustig aan gedaan hebben. En toen rammelde op zondag om 4.00 uur de wekker om vervolgens om 6.30 uur aan de start te staan voor de Dolomieten Marathon. Chiep was er inmiddels achter gekomen dat hij zijn bidons nog netjes op het aanrecht in ons hotel stonden,maar omdat de rit langs ons hotel kwam kon hij ze tijdens de tocht nog oppikken. Halverwege de eerste berg (de Campolongo) kreeg ik plots last van hevige steken in mijn zij en na de beklimming van de Passo Pordoi en de Passo Sella was de pijn zo hevig dat ik besloot een daar aanwezige doktor te raadplegen. Volgens die goede man kon ik er niet dood aan gaan en dus ging de rit verder richting de Passo Giau,de langste en zwaarste beklimming van die dag. Tijdens die beklimming werd Chiep(olini),hoe ongelofelijk het ook klinkt (die man eet normaal voor een heel peloton)geveld door de hongerklop. En toen hij al kotsend boven op de berg stond kwam al gauw een doktor bij hem om hem duidelijk te maken dat het FINITO voor hem was en dat hij mocht plaats nemen in de bezemwagen. Ik was inmiddels al begonnen aan een geweldige afdaling om daarna nog 1 huppeltje te bedwingen. Ondanks de “kleine” tegenslagen was het toch een geweldige tocht door een prachtige omgeving. Alleen dat schitteren moeten we maar volgend jaar doen.

   

 

 

 


Maak jouw eigen website met JouwWeb