zaterdag 20 april 2013

Even een dag terug, naar vrijdagavond. De nieuwe kleding en het sponsorpakket van Action Care worden uitgereikt. De eerste indruk van de kleding is “oeps wel erg blauw”, de tweede indruk is echter “ wel mooi”. En inderdaad de nieuwe kleding ziet er in alle opzichten weer mooi uit. Nieuwe kleuren, de sponsoren staan er goed op, alleen even wennen aan een donkere kleur blauw.  De kledingcommissie heeft goed werk geleverd. Er wordt besloten om zaterdag nog in het oude tenue te starten waarna we zondag de nieuwe kleding, niet aan de pers, maar aan ons zelf zullen presenteren. We zullen die dag beginnen met een heilige mis (nee grapje), een ontbijt waarna we wat foto’s zullen maken voor op de site.

Terug naar de rit van zaterdag. Nog een keer in de “oude kleding” over de Limburgse en Belgische heuvels trekken onder het mom van afscheid nemen. Nog een keer genieten van die lichtblauwe kleur, het afscheid proberen te verwerken, herinneringen ophalen. Maar de werkelijkheid ligt even iets anders. Met 7 man wordt er koers gezet naar Eupen en de finale lijkt meteen begonnen. Een krachtige NO koude wind vergezeld ons daarbij. Feebke heeft aangekondigd op kop te gaan sleuren, wel in een iets andere bewoording. Het begin is veelbelovend. Via Limburgs grondgebied kronkelen we richting Epen waar we de grens oversteken. Wind veelal in het nadeel, zeker als we richting Gemmenich en Moresnet fietsen. De mannen wisselen elkaar goed af. Alleen Jack kijkt zoals gewoonlijk de kat weer uit de boom.  En Feebke zien we ook wat minder, is hij zich aan het sparen voor de echte finale?. Slechts een kort oponthoud, nadat Nic een ijzerachtig geluid veroorzaakt, haalt ons even uit het ritme. Het blijkt een setje gereedschap te zijn waarover hij is gefietst. Jack maakt van de gelegenheid gebruik om te pissen en iets te eten, alleen dit laatste lukt maar voor de helft aangezien het tempo weer de hoogte in gaat. Na precies 2 uur beuken arriveren we in Eupen waar we opzoek gaan naar een bakkerij waar we binnen kunnen zitten en toch de fietsen in het oog kunnen houden. Een abrikozenvlaai met slagroom, of eigenlijk een slagroomvlaai met abrikozen wordt in 8ten verdeeld. Jack mag het overgebleven stuk naar binnen werken. Na de pauze even een kort klimmetje en vervolgens een lang vlak stuk richting Dolhain, waarbij de snelheid en dus het gemiddelde weer lekker op loopt. In Renoupre krijgen we een onbekende, redelijk lange klim voorgeschoteld. De mannen blijven goed bij elkaar.  Eenmaal boven staat de wind pal op de kop. Dit is het werk voor de mannen met de macht in de benen. Joshua, Nic, Pieter, Arnaud en Christian beuken tegen de wind in. Tot aan Henri Chapelle loopt het ook nog iets op. En langs het oorlogskerkhof krijgen we ook nog eens te maken met windvlagen.  Joshua en Nic, lijken er nauwelijks last van te heb, althans ze laten het niet merken. Als we vervolgens richting Planck draaien is het nauwelijks anders. Wederom die wind op kop. Even is er rust nadat het pompje van Arnaud uit de houder dreigt te vallen. Deze pomp werd vorige week nog uitgebreid getest door KASSA en kreeg een minder goed testoordeel. Toeval?. Ook dit korte oponthoud brengt de mannen niet uit het ritme, zij stomen door richting Margraten en Valkenburg. Onder aan de Cauberg hangen ballonnen. Toch nog een stad die aan ons heeft gedacht bij de aanstaande kleding wissel. Maar wij hebben en nemen geen tijd om er stil bij te staan en denderen door richting Schimmert. Opvallend genoeg gaat de berg bij Haasdal nog redelijk al begint het te kraken. Zo af en toe begint de kleding zwarte vlekken te vertonen. Feebke heeft inmiddels de kop van de groep teruggevonden en wil zijn aandeel in kopwerk toch nog wat opschroeven. Tussen Oensel en Geverik gaat het op de kant, maar iedereen kan volgen. In Beek keert de rust terug. We fietsen redelijk rustig terug naar Stein. De laatste rit in het licht blauw, vanaf morgen kunnen we gaan wennen aan het nieuwe blauw.  Niemand die stil heeft gestaan bij dit feit, de koers gaat door en wacht nergens op.  Even gaan de woorden van Marco Borsato door mijn hoofd “afscheid nemen bestaat niet”. Een bedankje aan onze oude sponsoren is op zijn plaats.

ingezonden door Christian