Wat het weer in een week kan omslaan. Vorige week 17 graden bij vertrek, vandaag is het mistig en koud. 4 mannen verzamelen zich op het Keerend. Marcel heeft zich op het laatste moment wegens ziekte afgemeld en het lijkt erop dat Joshua inmiddels zijn holletje heeft opgezocht om aan zijn winterslaap te beginnen. Met knikkende knieën en klapperende tanden trekken we ons op gang. Op de Scharberg zit het potdicht dus snel de route aanpassen. Helaas zonder resultaat want de mist blijft continue als een deken boven ons hangen en de zon laat zich nauwelijks zien. We proberen een strak tempo aan te houden om ons enigszins op te warmen want de garmin geeft slechts 3 a 4 graden aan. Zo af en toe breekt de zon even door, helaas tijdelijk. Gedurende de hele rit door Limburg houden we het sombere weer zodat we nauwelijks kunnen genieten van het mooie Limburgse land dat inmiddels is omgetoverd tot een herfstkleurenpallet. Via Bocholtz fietsen we richting Vaals en Gemmenich. En dan lijkt het toch de gebeuren, de lucht kleurt blauw en de zon breekt door. Het geeft meteen een boost. Weliswaar tijdelijk want iets verderop als we extra lusje om Montzen maken wordt het zicht al weer minder. Ter hoogte van Hombourg lijkt de mist definitief plaats gemaakt te hebben voor de zon en wordt het zelfs aangenaam fietsweer. We hebben ruim 50 km en net geen 700 HM op de teller staan, tijd om op zoek te gaan naar een pauzeplek. Helaas is het restaurant bij Camping Natuurlijk Limburg nog gesloten zodat we besluiten door te fietsen naar Slenaken om er bij de Boswachter te pauzeren. Uiteraard binnen want buiten is het nog te fris. Blijkt dat het binnen niet veel warmer is, waarschijnlijk moeten ze nog hout gaan sprokkelen om de haard aan te maken. Als we net zitten en ons aan de koffie opwarmen komen Arnaud en Jack ook binnenlopen. Na een tweetal kopjes koffie hervatten wij onze rit. Er volgen nog wat klimmetjes over voornamelijk rustige smalle wegjes. Eindelijk kunnen we nu ook van het herfstlandschap genieten, al zal menigeen de benen inmiddels wel voelen. Noorbeek, Banholt, Mheer, Libeek en St-Geertruid doen we allemaal kort aan. Vervolgens fietsen we richting Margraten. Af en toe gaat het nog iets omhoog maar alles is met het buitenblad te doen. Haasdal is het laatste pukkeltje dat nog effe pijn doet daarna in een aangenaam tempo terug naar huis. Ondanks een wazig zonnetje besluiten we toch nog een terrasje te pikken bij de Dikke Stein. Misschien de laatste keer. Iets later komen ook Arnaud en Jack weer aan. Als een boom de zonnestralen tegenhoud begint het wel erg af te koelen, tijd om op te stappen. We hebben nu al heimwee naar de zomer.
Reactie plaatsen
Reacties