Ritverslag zaterdag 29 oktober 2011

Vandaag staat de sluitingskoers op het programma, ook wel de koers van de vallende bladeren genoemd. Met 6 man staan we om 10:00 uur aan het vertrek. Volgens Jos wordt er vandaag op volgorde van leeftijd gereden, dus de “oudjes” achterin. Ben benieuwd. Joshua is pas terug van een weekje badderen in een vakantiepark en staat dus fris aan het vertrekt, al hoopt hij op een rustig tochtje. Meteen vanaf de start ligt het tempo hoog. Wat is er aan de hand? Met name Roger beukt er op los. Hier kunnen 3 verklaringen voor zijn.

1. Met korte armen en benen (kleding he) wil hij zich warm rijden.

2. Hij wil op tijd thuis zijn omdat hij nog moet werken, of

3. Hij is gewoon in supervorm  na een aantal keren op een tijdritfiets getraind te hebben.

Al vrij snel ontwaken ook de “oudjes” (zal maar geen namen noemen). Vooral Jos (oeps toch een naam)  spoort de groep aan om kop over kop te rijden, hetgeen betekent dat de snelheid nog meer de hoogte in gaat. Als we in Withuis arriveren hebben we een gemiddeld van 34 km/uur. Vanaf nu is het vlakke voorbij en moet er geklommen worden. Het is Pieter, die zich tot dan rustig heeft gehouden, die op de eerste berg weg demarreert, maar ook al weer snel op de groep wacht. Even lijkt het erop dat we de koers moeten inkorten omdat het begint te miezeren. Gelukkig zet het niet door en kunnen we de route vervolgen. Jos verkeert in supervorm en neemt de mannen op sleeptouw. Al zijn het de gebroeders Stijnen die de stukken “vals” plat voor hun rekening nemen. Via, Blegney en Bolland rijden we richting Herve waar we besluiten een korte cola of koffiestop te houden, natuurlijk met gebak en het gebruikelijk geouwehoer.  Daarna beginnen we aan de terugtocht met wind in de rug. Maar aangezien Jos de route heeft zullen we nog wel wat heuveltjes tegenkomen. En ja hoor, de ene na de andere klim volgen elkaar snel op, en dat terwijl het tempo behoorlijk hoog blijft. Een paar mannen beginnen duidelijk last te krijgen van de snelle start maar geven niet op. Totdat in Aubel, Nic een andere weg verkiest, hij heeft genoeg geklommen voor vandaag. De overige mannen doen er alles aan om het wiel van Jos te houden. Via Aubel nemen we nog de klim naar Ulvend en fietsen we vervolgens via Banholt richting Margraten. Gelukkig rijdt Pieter lek en kunnen we even op adem komen. Maar vervolgens vliegt het tempo weer de lucht in omdat Roger op tijd thuis moet zijn. Dus via de kortste route door Valkenbrug, Haasdal en via Geverik terug naar Elsloo. Het was een echte koersdag alleen hebben we niet veel vallende bladeren gezien. Dit omdat er weinig wind was en dat we teveel hebben afgezien. Met 1150 hoogtemeters en een gemiddelde van 30,50 km/uur was het een mooie afsluiting van een zeer geslaagd seizoen. Een seizoen waarin we gespaard  bleven van valpartijen, mooie tochten hebben gereden en genoten (en afgezien) hebben van een schitterende vakantieweek in de dolomieten (Stelvio) Dus bij deze iedereen bedankt die hier een bijdrage aan heeft geleverd.

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 22 oktober 2011:

Route Bocholtz (koude klauwen tocht)

Vandaag met 6 man op het keereind gearriveerd.
Toch een redelijke opkomst ondanks diverse afmeldingen, Thei is zelfs vanuit China komen overvliegen om samen met Nic, Joshua, Arnaud, Ruud en Roger het seizoen af te bouwen.
Na overleg wat al niet aan te trekken (het was 1grd. boven 0) vertrokken 5 renners in blauw gehuld en een iemand in het zwart  die het comfort van een berevel verkoos. We zouden vandaag naar Bocholtz rijden en de "man in black" ging voor het kopwerk.
Het eerste uur werd wat afgekeuveld in de groep wat na en half uur werd overstemd door het gepiep van twee niet nader te noemen gasten die toch wel erg koude handen kregen omdat ze dus geen handschoenen aan hadden.
De groep werd goed compact gehouden om de kou te trotseren (pinguïns doen dit ook) maar het zonnetje maakt veel goed. Het is best een relaxt ritje ondanks dat redelijk wordt doorgefietst en diverse hellingen gezamenlijk worden bedwongen. Thei klaagt enigszins over zijn conditie maar daar is weinig van te merken, (heeft stiekem de Chinese muur na gefietst) Chapeau voor Arnaud en Joshua die vandaag naast Nic opvallend veel kopwerk doen. Halverwege gingen de meest stemmen voor geen pauze dus zijn we lekker doorgereden. Na veel kris kras over rustige wegen werd de route naar Stein vervolgd. Vandaag eens geen klanten voor de Dikke Stein maar wel nog lekker tijd om de rest van de dag te besteden.

(verslag Roger)

Zondag stonden Jos, Febian, Pieter en Christian aan het vertrek voor hun ritje aangezien ze zaterdag andere verplichtingen hadden. Jos had een mooie route uitgezet via Vise, Blegney en Bolland. Mooie nieuwe stukken al leek het af en toe op een veldrit. Goed weer, alleen nog een behoorlijk briesje. Het was nog zo mooi zodat in we in Val Dieu nog konden genieten van een korte koffiestop. Heerlijk in de zon uit de wind. Vervolgens via Eijsden terug. Tochtje van net geen 100 km met een gemiddelde van 29 km/uur. Voor Febian was het weer de eerste wegrit na 6 weken niet op de fiets te hebben gezeten en het ging nog goed. Dus het was weer een lekker zondagsritje. Momenteel wordt nog bekeken of de kilometers worden meegenomen in het kilometerklassement. Even de reacties van de zaterdaggroep afwachten. Jos in ieder geval bedankt voor de mooie rit. 

Ritverslag zaterdag 15 oktober 2011:

Om 9.30 verzameld op het keerend, ons afvragend waar Ruud bleef toch even gewacht, we konden niet uitsluiten dat Ruud thuis al banden aan het wisselen was maar dit was niet het geval. 4 man sterk (Nic, Joshua, Ruud en Roger) redelijk rustig vertrokken (volgens Ome Nic). Via de bekende weg richting Mesch gereden waar we weer eens een ander groepje inhaalden, het toch al niet zo rustige tempo werd bruut verstoord door Nic's adrenaline honger om deze gasten zo snel mogelijk ver achter ons te laten, hetgeen aardig lukte, maar helaas waren we Ruud ook even kwijt. Lekker even gewacht wat de zinloze escapade van een enkeling maar weer eens benadrukt. Deze frustratie lijkt later op de dag zijn tol te gaan eisen. Maar goed halverwege bij Valdieu waar ons de ijskristallen tegenmoet glinsterden en de ijspegels langs de neus afhingen even overlegd waar we lekkere koffie gingen scoren om een beetje op te warmen. We waren het er gauw over eens, bij Nic thuis. Toch maar doorgefietst dus. In de klim naar Aubel was het joshua die het knuppeltje weer eens opgooide maar geen reactie, weg was de geit. Ondergetekende mocht Ome Nic naar boven begeleiden die almaar aan het klagen was over de overmatige fietskilo's. Ja, ja het is me wat. De terugweg is vlot verlopen op een lekke band van Joshua na. De boosdoener bleek een soort van prehistorische haaientand die verdwaald op de weg lag (restant van de laatste ijstijd?) en de buitenband van Joshua in een hap doormidden beet. Gelukkig had ome Nic een paar stukken van een ouwe sandaal die het gat konden dichten waarna de tocht werd vervolgd. Maar de toon was gezet en er leek iets in de lucht te hangen. Voorbij Geule kwam de aap uit de mouw toen een gefrustreerde Nic subtiel heeft getracht onze fiere klimgeit Joshua van de weg in het kanaal te duwen. Gelukkig voor Joshua zat er nog een dijk tussen en kwam hij deze niet echt lekker omhoog. Zouden de frustraties van eerder op de morgen hier debet aan zijn? Na het een en ander te hebben bijgelegd mochten we toch nog op de koffie, Joshua had helaas nog andere verplichtingen. Al met al een leuke frisse najaarsrit met een welverdiende kop koffie bij Ome Nic.

(verslag Roger)

Zondag stonden 4 man klaar omdat ze de dag ervoor verhinderd waren. Jos, Arnaud, Pieter en Christian hadden een vlak rondje op het programma staan. Om Posterholt, richting 3 sluizen en via Thorn terug. En nog een korte koffiestop onderweg omdat het nog redelijk warm was. In totaal werden 103 km afgelgd met een gemiddelde van 31 km/uur.

Ritverslag zaterdag 8 oktober 2011

Vanmorgen vol goede moed opgestaan, eindelijk is het zover, ik kan weer met de groep mee na weken van afwezigheid. De eerste afmeldingen kwamen gisteren al binnen en Roger had zich vanmorgen afgemeld via de site. Hij zag de bui letterlijk en figuurlijk al hangen. Enkel Arnaud en Joshua zouden nog overblijven, 2 harde kerels waar ik het vandaag  mee zou moeten doen. Maar het noodlot wilde dat Arnaud zich ook afmelden dus zou alleen Joshua en ik zelf nog over blijven. Dus hoefde ik vandaag alleen Joshua, de man in vorm, in de gaten te houden. Ondanks dat mijn conditie niet meer zo goed is had ik er nog vertrouwen in. Om 9:30 uur ben ik maar alvast naar buiten gegaan. Om 9:35 uur stond ik nog buiten en om 9:40 uur ook nog. Helaas komt er niemand meer opdraven. Dan maar alleen op weg naar Bocholtz (ja, ja) en via Vaals naar Aubel. Onderweg nog een keer gedemarreerd maar niemand kon volgen sterker nog er was niemand. Mooie tocht van 105 km, 2 keer een beetje nat geworden maar door mijn hoge snelheid droogde het weer snel op. Gemiddelde  toch nog 28,90 km/uur in mijn eentje. Bedankt voor de mooie tocht.

(Verslag Remie, Nic) 

Ritverslag zaterdag 1 oktober 2011

Vandaag staat de route Romantique op het programma. Een bordjesroute in de omgeving van Huy. Om 7:30 vertrekken we met 5 personen (Joshua, Roger, Arnaud, Pieter en Christian) richting Huy. Uurtje rijden met de auto. We vinden een klein parkeerplaatsje vlak aan de route. Snel de fietsen klaarmaken, nog wat broodjes naar binnen werken en vertrekken. Volgens de omschrijving op internet zouden er wat bordjes ontbreken, dus hebben we de route naar de Garmins gedownload. Dus op alles voorbereid. Via de grote weg verlaten we Huy en we vertrouwen volledig op de Garmins. Dus ondanks dat het bordje rechtdoor aangeeft gaan we naar rechtsaf. Even verder verschillen beide Garmins van mening, De een (die van Roger) zegt rechtdoor, terwijl die van Christian Links aangeeft. Links wordt het, maar helaas rijden we ons vast in een doodlopende weg. Dus terug en die van Roger maar volgen. Gelukkig komen we weer wat bordjes tegen en de eerste heuvels. Pittig, loopt voor geen meter. Wat is hier romantisch aan, dit is afzien, kapot gaan, dikke benen krijgen. Maar we houden moed. Dan gaat het een lange tijd goed met de bordjes. Na 55 km komen, nadat we door een schitterende omgeving hebben gefietst, het eerste terrasje tegen. Eigenlijk te vroeg, dus wordt besloten het eerstvolgende terras te nemen om iets te drinken. We vervolgen de route totdat we weer een bordje missen en de Garmins ons ook weer in de steek laten. Op goed geluk fietsen we verder en komen we weer uit bij hetzelfde terras. We houden ons aan de afspraak, en nemen plaats op het terras op aandringen van voornamelijk Joshua. Al snel blijkt waarom. Het eerste wat hij doet is de pot opzoeken, hij heeft al 2 uur met dichtgeknepen billen op de fiets gezeten. We nuttigen snel een cola, het is immers al heerlijk warm. Er wordt besloten even terug te fietsen en toch maar even op zoek te gaan naar het bordje, dat al vrij snel gevonden wordt. Daarna gaat het eigenlijk lange tijd goed. De omgeving wordt alsmaar mooier. Kleine afgelegen dorpjes waar de tijd lijkt stil te hebben gestaan, mooie vergezichten over de uitgestrekte akkers, diverse mooie kastelen, oude boerderijen, monumenten, beekje over het wegdek, wilde fazanten.  De naam van de route komt nu pas tot zijn recht. Van een kant is het genieten maar van de andere kant is het afzien, niet alleen door het heuvelachtige parcours maar ook de slechte staat van het wegdek. Jammer eigenlijk. De opeenvolging van kleine heuvels en stukken vals plat, en ook gaten in de weg gaat  langzaam aan in de benen zitten. Gelukkig is Huy weer in zicht en wordt het wegdek ook weer beter. Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats wordt overbodige bagage in de auto gelegd. De muur van Huy staat namelijk nog op het programma. Wie kent hem niet. Supersteile stukken tot 24% en na 120 km valt dat behoorlijk tegen. Toch komen de mannen nog redelijk goed boven al worden de laatste restjes kracht aangesproken. Tocht volbracht nu nog even nagenieten in het schilderachtige centrum van Huy waar we ons trakteren op een paar pintjes. We zijn het er over eens, mede door het schitterende weer en de mooie omgeving was het wederom een geslaagd uitstapje

zie foto album voor een paar foto's

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 24 september:

Nazomerweer, heerlijk fietsweer, desondanks slechts 5 man aan het vertrek. De overige mannen; vakantie, blessures, afspraken of klussen aan het huis. Zo ook bij Nic die ergens een lek heeft. (op het dak he) Het aanbod van 5 handlangers slaat hij af, dus toch maar de fiets op. Vandaag staat een tocht naar Banneux op het programma, maar dan wel de “makkelijkste”, dus met zo weinig mogelijk hoogtemeters. We fietsen vandaag voor de afwisseling eens richting Maastricht en Eijsden. Het kopwerk wordt verdeeld door Christian, Pieter, Roger en Joshua. Piet fietst vandaag 1^ste klas  en hoeft dus geen meter kopwerk te doen. Tot aan Vise is het vlak met lichte wind tegen. Het tempo wordt strak gehouden. Nadat we bij Vise de maas over gaan volgt de eerste serieuze klim. Maar deze wordt zonder problemen genomen. Het gaat uitstekend, alle mannen verkeren zo laat in het seizoen nog steeds in top vorm. Via Blegny en Soumange rijden we over glooiend terrein naar Banneux. Voordat we in Banneux zijn moeten we wel nog effe omhoog. Beneden zijn er wegwerkzaamheden en is er een stoplicht geplaatst. Piet is de enige die op het rode licht wacht, de overige mannen zijn vandaag tijdelijk kleurenblind. Maar hierdoor mist Piet wel de aansluiting met de groep nadat Joshua (wie anders) de bekende knuppel in het kippenhok gooit. Meteen is het Christian die de kop overneemt en de drie probeert te lossen. Maar het lukt niet, zelfs Roger zit er net onder de top nog bij. Dus nog effe wat extra gas en dan is het Roger die als eerste (bijna boven) moet lossen. Pieter en Joshua hebben geprofiteerd van het werk van Christian en knallen hem boven voorbij. Beide sprinten voor de bergpunten. Het is Pieter die als eerste bovenkomt. Dan is het wachten op Piet en samen fietsen we naar de pauze plaats. (Het restaurant tegenover de bakker op de grote weg). We worden er “gastvrij” onthaald. We zijn dit gewend dus we lachen er maar om. De vlaai smaakt overigens heerlijk. De pauze is iets korter dan normaal omdat iemand (zal de naam niet noemen om problemen met de baas te voorkomen) nog moet werken of eigenlijk aan het werk is. Piet blijft achter, hij gaat met een fietsvriend, die ook richting Banneux zal komen, terug naar huis. Helaas voor Piet halen we zijn fietsvriend even later in. Pogingen om Piet te bereiken mislukken. De vier overgebleven mannen zijn dus inmiddels aan de terugweg bezig. Vanaf Battice loopt de weg naar beneden en gaat de rem er vanaf. Kop over kop wordt met hoge snelheden koers gezet richting Eijsden. Daar aangekomen wordt even de balans opgemaakt. Het gemiddelde is opgelopen van 28 km/uur in Banneux naar 30 km. Mooi toch, maar misschien zit er meer in. Via het bekende fietspad rijden we terug naar Meerssen, Bunde, en Geulle. Het tempo wordt nog altijd hoog gehouden zover dat tenminste nog mogelijk is. Het kopwerk wordt nog steeds verdeeld. Maar het gaat steeds moeilijker en iedereen is blij als we in Elsloo arriveren. Kapot, we hebben een pint verdiend, dus effe uitpuffen bij de Dikke Stein. Joshua heeft nog geen tijd gehad om zijn krentenbollen op te eten. Het was me het ritje wel. Zou een gemakkelijk tocht worden, nou dacht het niet. Gemiddelde 30,6 km/uur, eigenlijk niet zo belangrijk, we hebben lekker gefietst, en die ene van ons (waarvan ik de naam niet noem) die moest meteen bij thuiskomst naar het werk.

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 17 september 2011

Vandaag is de grote dag voor Joshua. Hij zal vandaag examen afleggen als wegkapitein. Het is 2 voor negen als alleen Christian en toeschouwer Dave op het Keerend staan. Slappe boel. Maar dan  krijgen de mannen toch gezelschap. Allereerst arriveert Joshua, die waarschijnlijk door de examenangst wellicht nog even een bezoek heeft moeten brengen aan het toilet. Even later sluiten ook Piet, Arnaud, Ruud en Thei  aan. 6 man, kon beter, maar een aantal mannen konden vanwege verschillende oorzaken niet mee gaan. Zoals gezegd mag of eigenlijk moet Joshua vandaag de route uitstippelen. Hij heeft de dag ervoor grondig de grote en kleine bosatlas doorgespit en lijkt er volledig klaar voor te zijn. Uh gewoon naar Elsloo, en dan naar Geulle. Maar er leiden veel wegen naar Geulle, dus wordt gewoon de standaard route genomen. Strak windje op kop. Alles gaat nog goed. In Kasen vergeet de wegkapitein even het knipperlicht naar links aan te zetten en is er even paniek. Beginnersfoutje, last van zenuwen zullen we zeggen, we zullen het hem vergeven. Als volwaardig kapitein loodst hij de mannen richting Berg en Terblijt, en vervolgens richting Eijsden. Vandaar staan er behoorlijk wat klimmetjes op het programma. Via Moerslag, Mheer, Noorbeek naar Slenaken. En op en af he. Vooral Ruud is minder blij met de nieuwe wegkapitein. Bovenop de Loorberg maken we zowaar nog een uitstapje in het Belgenland, om daar nog even een heuveltje op te zoeken. Eenmaal terug in Limburg doemt de Camerig voor ons op. Ja dit is de favoriete berg van Jashua dus die moet erin zitten. Joshua, Christian en Arnaud klimmen samen naar boven. Ruud, Thei en Piet vormen het peloton. 3 tegen 3, eerlijke strijd toch. Bovenop Vijlenerbos wordt er gewacht. We hebben het ergste gehad, vanaf nu is het wind in de rug en bergaf. Christian weet de wegkapitein om te praten om nog even de Gulpenerberg (vanaf partij) te nemen, onder het motto “al lang niet meer gehad”. Boven is duidelijk waarom niet. Hartslag in de keel, benen als steigerplanken, kapot. Gelukkig krijgen we direct de afdaling naar Gulpen waardoor we weer even op adem kunnen komen. Nu fietsen we terug via Wijlre. Een tweede poging van Christian om Joshua om te praten ook nog even de Dode Man (is een berg) te nemen wordt afgewezen (minpunten dus). “Straks gooien ze de ruiten bij me in” is het zwakke excuus van Joshua. Dan maar niet. Is eigenlijk ook goed geweest. Het is nu tijd om het gemiddeld weer wat op te krikken. Via Valkenburg fietsen we naar Meerssen. Joshua raakt even in paniek als blijkt dat we niet aan de benodigde kilometers dreigen te komen. Duidelijk een teken van gebrek aan ervaring. ”We kunnen nog even een paar keer de slingerberg oprijden” is zijn voorstel. Maar Christian grijpt in, als we zo en zo rijden halen we het net. Vanaf Geulle A/D Maas hebben we wind van achteren. Christian zet zijn Turbo weer aan. Snelheid loopt op tot 50 km/uur. Enkel Joshua en Arnaud kunnen bijbenen of nog even overnemen. Op de brug in Elsloo gaat de rem erop en zorgen we weer voor een hergroepering. Het is nog te vroeg om nog een pintje te pakken, dus fietsen we gewoon terug naar Stein. Joshua heeft zijn taak volbracht en is geslaagd voor zijn diploma wegkapitein. Dus proficiat, laat maar weten wanneer de examenfuif wordt gehouden.

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 10 september 2011

Vandaag staat de grote prijs Loeki de Leeuw op het programma. Net als vorige week zaterdag zou het vandaag wederom mooi weer worden. Piet is door planner Christian gevraagd een mooie route uit te zetten, waarbij wel eventuele onverharde wegen en bospassages vermeden dienen te worden. Dit i.v.m.  de regenval en windstoten van de afgelopen week. Met 9 man vetrekken we vanaf het Keerend nadat Ruud alvast zijn binnenband heeft verwisseld. Begint een vast ritueel te worden. Zelfs Roger is komen opdagen ondanks dat hij morgen een triatlonnetje ( 1/8ste) op het programma heeft staan. Ruud en Arnaud zullen slechts een uurtje meefietsen omdat ze morgen een toertocht op het programma hebben staan. En ze willen toch fris aan de start verschijnen om de eer van “de Meule” hoog te houden Om zo veel mogelijk de drukte van Boogies Extreme te mijden zullen we vandaag richting Eupen fietsen. Via de Bemelerberg en Margraten fietsen we richting Eijsden waar Arnaud en Ruud omdraaien. De overige mannen zetten koers naar Val Dieu. Iedereen doet zijn deel van het kopwerk alleen Thei houdt zich rustig achterin. Via glooiend terrein rijden we naar Dolhain, vanwaar we richting Gileppe rijden. Piet laat Christian weten dat we langs het meer rijden. Verharde weg volgens Piet, maar  hij zal wel niet geveegd zijn. We fietsen langs Loeki de Leeuw die strak voor zich uitkijkt waarna we op de weg langs het meer komen. Inderdaad verhard, dat valt al mee. Alleen is de weg bezaaid met bladeren, takjes en is ie behoorlijk nat door de hoge luchtvochtigheid. Spetterdespetter dus. Eenmaal om het meer gefietst, belanden we weer  in kabouterland. Bomen, bomen en nog eens bomen. Weg loopt voor geen meter, drukkend benauwd weer, plassen water, modder op de weg. Heeft Piet de opdracht wel goed begrepen? Maar de omgeving is schitterend. Als we het bos verlaten en op een mooie brede weg uitkomen, wordt de balans opgemaakt. De fietsen zitten vol modder. Het lijkt wel alsof we de Grote Prijs Sven Nys in het kader van de GVA hebben gereden. Gelukkig zitten we nu op droge brede weg. Maar dan besluit Piet toch weer ergens linksaf te slaan en belanden we weer op van die wegen waar normaal gesproken niemand komt. Moor ook nu is de omgeving mooi. Piet is een echte natuurman. En dan komen we eindelijk in Eupen aan. Helaas is het zwembad gesloten, hadden we ons kunnen afspoelen. De pauze plaats is boven op de stuw van Eupen. Het mooie uitzicht en het prachtige weer doet de ellende van de vuile fietsen snel vergeten.  Alleen de wespen hebben ons weer gevonden. Voordat we weer op pad gaan besluit Joshua zijn fiets even wat schoon te vegen. Want wie rijd er nou op een PINELLO.  De rest is niet meer leesbaar. Via Raeren rijden we terug. In de buurt van Plombière vind Piet nog wat leuke paadjes. Nog nooit geweest. Gelukkig zijn ze reeds opgedroogd. In de buurt van Sippenaken krijgt Piet last van kramp in de benen en besluit hij even een extra pauze in te gelasten. De overige mannen mogen doorrijden. Vanaf Epen gaat het gas erop. Pieter en Christian nemen kop over kop over, waarbij vele toerfietsers worden ingehaald. Vanaf Wittem blijft Christian gas geven. Ligt het aan de reep die hij net op heeft of wat is hier de reden van. Het is nog redelijk druk in de omgeving van Valkenburg dus kan er niet meer hard worden doorgereden. Bij de Bron volgt de laatste klim. Het is opvallend dat de mannen nog redelijk fit zijn want het tempo ligt nog hoog. Vanaf Schimmert laat zelfs Febian zich nog eens van voren zien en hij lijkt de koppositie niet te willen afstaan. En richting Catsop is het Roger die de benen nog eens test. Net als vorige week besluiten de mannen nog even te stoppen bij de Dikke Stein. Dan blijkt pas waarom Christian zo hard heeft gereden. Nog even moe maken en afzien des te lekkerder smaakt die pint. Lijkt wel een van die wijsheden van Nic. Onder het genot van een tweetal pinten wordt de route geëvalueerd. Iedereen is het er mee eens het was een mooie route, en die fiets, die is morgen weer schoon. Dus Piet bedankt voor je ritje.

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 3 september 2011

Eindelijk is het weer eens fantastisch fietsweer. De gouden ploert brand al lekker fel om negen uur s ‘morgens aan het startpunt bij de meule. Nic, zittend in de achterbak van de ploegbus, kijkt een beetje beteuterd. Heeft hij in de auto moeten slapen van Els of is hij enigszins nerveus i.v.m. de koppeltijdrit welke hij vanmiddag moet fietsen met jeugdrenner Glenn? Ik denk toch dat laatste. Hij zal het moeten opnemen tegen o.a. Lars Boom en Marianne Vos. Dat is gaan kattepis, ga er maar aan staan!! Dan hebben de overige meulemannen het beter aan staan vandaag. Wegkapitein Christian heeft vandaag een heerlijk vlak vakantieritje gepland. Christian, Pieter, Febian, Ruud, Roger, Piet en Arnaud gaan van start en laten Nic vertwijfeld achter. Vanaf de start nemen Christian en Febian de koppositie om deze de eerste 30 kilometer niet meer af te staan, dit tot groot genoegen van de overige mannen. Wat is er met Febian aan de hand!! Goede benen of is dit parcours gegoten voor onze cancellara? Het loopt vanzelf zo lijkt het wel. Weinig wind en vlak parcours. Dat hebben we nog niet vaak meegemaakt. Het is dan ook volop genieten. En voor we weten zijn we al in Kessel op het veer aanbeland. Ach een ritje over de maas hoort ook bij zo'n vakantieritje. Ook al moeten we betalen voor de overtocht, het mag de pret niet drukken. Niets kan deze dag verpesten. De overtocht over de maas verloopt zonder scheurbuik en andere enge zeeziektes. In volle vaart, met de nodige knopen, wordt de reis voortgezet. Net over de Duitse grens wordt navigator Christian aan het twijfelen gebracht door de onbekende fietsgast, nummer 77. Hij wijst ons een andere "schoneweg" naar Bruggen. De meeste mannen vinden dit wel goed, we hebben net onze karretjes geboend. Halverwege de omleiding gaat gast nummer 77 een andere weg en wenst ons nog een fijne fietsdag toe!! Als dat maar goed gaat. Maar Christian bekomen van de ergste schrik pakt de route weer snel op en even later arriveren we in Bruggen voor de nodige kaffee und kuchen. Het is heerlijk toeven op het terras. De temperatuur blijft ondertussen maar stijgen. Na de pauze wordt het tempo aangepast aan de buitentemperatuur. Aangezien deze boven de 30 graden blijft, blijft het tempo ook lekker strak. Dit ondanks diverse pogingen van de natuur om het rustiger aan te doen. Rondvliegende takken, aanvallen van verhitte duiven, het maakt de meulemannen totaal niets uit, het is immers een vakantieritje. Zelfs de leeglopende band van Ruud doet niet echt ter zake. We gaan gewoon rustig verder. In Limbricht heeft Ruud zo weinig lucht in de band zitten dat hij wijselijk besluit om wat lucht bij te pompen. Moet genoeg zijn voor het laatste stukje van de reis. Het eindpunt nadert en omdat het weer eindelijk meezit wordt besloten om het terras van de Dikke Stein op te zoeken voor een verfrissende halve liter alfa bronwater. Aangekomen op het terras blijkt Ruud ergens in Meers te zijn vastgelopen en besluit Piet nog een stukje verder te fietsen aangezien we toch net niet de 150 km grens hebben gehaald. Volgens Piet kan het niet zo zijn dat we minder kilometers fietsen als gepland, wel meer uiteraard!!! Of de meulemannen dat de volgende keer niet meer flikken. Ach ja de zon brandde toch wel fel op de meulekopjes. Niets om je erg druk over te maken. De overgebleven meulemannen hebben lekker genoten van een halve en nog een beetje meer alfa bronwater. Dat hadden we wel verdiend. Proost op een tot nu toe toch mooi verlopen seizoen en hopelijk om een nog te volgen afsluitweekend.

(verslag Arnaud)

Misschien nog even leuk om te vertellen. Die fietsgast met nummer 77 vroeg aan Ruud waar we vandaan kwamen. Toen Ruud vertelde dat we van Stein afkomstig waren vroeg hij waar we de auto hadden staan, waarop Ruud zei: in Eijsden.

Nic en Glenn behaalde in categorie 6 (jeugdrenners in de leeftijd van 13 jaar en koppelgenoten van 50 jaar of ouder) een zesde plaats.

Ritverslag zondag 28 augustus 2011

Het is zaterdagmorgen rond de klok van 8 uur als weerman Nic en planner Christian telefonisch contact hebben. Wat doen we? Ja een vraag die we de laatste weken regelmatig gesteld hebben. Weerkaarten worden bestudeerd, buienradar geraadpleegd. Na een langdurig overleg valt een beslissing. De rit verplaatsen naar zondag in de hoop dan beter weer te hebben. Even later lijkt het erop dat de verkeerde beslissing is genomen en hebben beide heren spijt dat de tocht verplaatst is, maar dan begint het te regenen en is de opluchting bij beide heren groot. Zondag staan er toch netjes 8 man aan het vertrek. Het is Jos die de kudde naar buiten roept. Er is vandaag geen wegkapitein door al dat gedoe met het verzetten van de rit is er niemand die een route heeft voorbereid, dus wordt Joshua vrijwillig gekozen tot opperhoofd van de club. Hij zal bijgestaan worden door Ruud die de functie van co- of koepiloot op zich zal nemen. Als we richting Meerssen fietsen blijkt al gauw dat we wind tegen hebben en dat onze copiloot het zwaar heeft. Christian neemt snel de koppositie over om Ruud te sparen. Een stukje verder besluit Joshua ineens zonder reden te stoppen met navigeren. Staking?, te lage vergoeding? Gelukkig hebben we Nic nog die wel een paar modderweggetjes weet te vinden als we richting Bocholtz (ja ja) rijden. Maar na enige tijd neemt Jos de route over, na een kort overleg met Nic. We nemen via Duitsland de “klim” naar het drielandenpunt en ook Jos weet nog wel een paar leuke weggetjes te liggen. Het is inmiddels duidelijk dat zowel Piet als Ruud het bergop moeilijk hebben, dus wordt er regelmatig geroepen “effe rustig”. Bovenop het drielandenpunt volgt er een kort overleg. Wat doen we, wel of geen koffiestop. We besluiten toch maar door te rijden omdat een aantal mannen op tijd thuis moet zijn. Na de afdaling, maakt Jos een gebaar met de arm, van we rijden zo, die kant op. Maar het rare is dat we de wind nog steeds op kop hebben en dus nog niet aan de terugreis zijn begonnen. Toch maar even vragen hoe we verder gaan.  Maar het keerpunt in Welkenraedt is in zicht en vanaf dan hebben we gelukkig ook de wind in het voordeel. Bovenop de Henri Chapelle is de kortste weg terug afgesloten dus moeten de lange afdeling nemen richting Homburg en Teuven. Loopt wel lekker met wind in de rug. In Slenaken besluit Piet toch nog even een kop koffie te gaan drinken. De andere fietsen via Del-Gulpen en Margraten terug. In Ijzeren fietsen we ons weer, net als de vorige week,  tegen dranghekken aan, alleen mogen we nu niet doorrijden en moeten we via een sluiproute omrijden. Het is een veldweggetje met veel stenen, modder en zand, een lekke band kan niet uitblijven. En ja hoor het is Christian de lek rijdt. Pieter en Jos blijven even achter om te assisteren terwijl de rest van de mannen een stuk verderop staat de wachten. Nadat de band is verwisseld wordt er in gestrekte draf  koers gezet richting Stein. Het is 13:30 uur als we in Stein aankomen en we hebben 120 km op de teller staan. De planning was 3 uurtjes. Is dus iets uitgelopen. Gelukkig hebben de moderne dames geen matteklopper meer dus komen de mannen er waarschijnlijk goed van af. We hebben het wel droog gehouden, alleen de fietsen zijn weer aan een wasbeurt toe.

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 20 augustus 2011

Eindelijk weer eens schitterende weersomstandigheden. Daarom wordt er besloten een redelijk lang tochtje te maken. Profiteren van het weer, wie weet wat ons de rest van het seizoen nog te wachten staat. Ruud is aan de late kant, maar heeft al een lekke band achter de kiezen en arriveert buiten adem op het Keerend. Met 8 man (Thei, Ruud, Arnaud, Christian, Pieter, Joshua, Febian en Roger) vertrekken we uiteindelijk vanaf de “meule” uitgezwaaid door Dave, die toch al weer op de racefiets bezig is. Roger zal halverwege ergens afdraaien omdat de arme jongen nog moet werken. Omdat er toch een redelijk pittige tocht op het programma staat wordt er rustig aan begonnen. Christian zal vandaag fungeren als wegkapitein. In Haasdal is het wederom Ruud die krijgt af te rekenen met een lekke band. Eenmaal het euvel verholpen fietsen we via Valkenburg, Sibbe en Gulpen richting Slenaken. Vanuit Homburg nemen we de lang licht oplopende weg richting Henri Chapelle en fietsen we vervolgens naar Dolhain waar ons de eerste echte steile klim van de dag te wachten staat. De klim naar het pittoreske Limbourg. Het gaat nog goed met de mannen, enkel Ruud moet even achterblijven. Nadat we weer compleet zijn gaat het richting Spa. Roger besluit huiswaarts te keren. Hij zou toch nog 115 km gefietst hebben. Het is nog rustig in Spa totdat we bij de beklimming van de Col du Maquisard tientallen wielrenners tegen komen die bezig zijn met de ‘Géants des Ardennes”. Bovenop de Maquisard is de bevoorrading van deze tocht. Enkel Ruud durft er gebruik van te maken.

Wij besluiten onze pauze in Banneux te houden dus zullen we nog 6 kilometer verder moeten fietsen. Ook in Banneux is het nog niet echt druk. Het terras bij de zelfbedieningszaak is bijna helemaal leeg, al komen we er snel achter waarom. Nadat iedereen is voorzien van fris en gebak krijgen we bezoek van tientallen Belgische wespen. Ze zijn  te herkennen aan de zwart-gele strepen en het rode neusje. Waarschijnlijk zijn ze ook net uit de winterslaap en hebben ze net als ons behoefte aan suikers. Febian heeft het meest last van deze “leuke” beestjes, waarschijnlijk om dat hij net iets langzamer eet dan de anderen of omdat je aan zijn gezicht kunt zien dat de vlaai lekker is, iets dat  wespen natuurlijk ook opvalt. Het lukt ons, ondanks de wespenplaag, toch alles op te eten en nadat de bidons al dan niet met het heilige water zijn gevuld hervatten we de rit. Vanaf nu blijft het parcours glooiend en voorloopt alles zonder noemenswaardige problemen totdat we tegen dranghekken aanrijden. Een jonge dame probeert ons in haar beste Frans iets duidelijk te maken.  Er is een koers aan de gang van  gek verklede mannen en vrouwen (zomercarnaval) op een tandem. We mogen door rijden als we ons maar aan de kant houden. Als we de finish naderen verheft de stem van de microfonist zich behoorlijk. Is de kopgroep in aantocht of heeft hij het tegen ons omdat we tegen de “renners” in fietsen, iets waar in België de doodstraf op staat. We doen alsof we gek zijn en niets horen, of eigenlijk hoeven we daar niks voor te doen, dat gaat vanzelf. Gelukkig kunnen we niet verstaan wat de goede man allemaal zegt en verdwijnen we snel van het parcours, waarna de rust wederkeert en de toeschouwer weer kunnen genieten van hun lokale renners. Volgend jaar komen we hier terug om mee te doen. Opvallend is dat het met Ruud ook weer beter gaat, de 100 km grens is dan ook al lang overschreden. Ook de overige mannen klagen nog niet. De angst die ze voor aanvang van de tocht hadden is inmiddels omgeslagen in moraal. De laatste 30 km op Nederlandse bodem gaan zoals gebruikelijk in gestrekte draf. Het is bijna 16:00 uur als we in Stein aankomen. Het was  een mooi tochtje dankzij het goede weer. 150 km 1700, hoogtemeters, eindelijk weer een eens ouderwets ritje.

(verslag Christian)

Ritverslag zondag 7 augustus 2011

Vandaag alweer een zondagsritje. Eigenlijk stond zaterdag de Jean Kelly classic op het programma. Maar omdat de weersvoorspelling weer eens minder goed waren werd er op het allerlaatste moment toch maar besloten niet te gaan en ook de zaterdagrit te verplaatsen naar de zondag. Uiteraard viel het weer op zaterdag achteraf weer eens mee. Maar het zou vandaag ook goed worden, zon alleen een beetje veel wind. De opkomst is toch nog redelijk, ondanks dat een aantal mannen nog met vakantie zijn. 6 personen. Pieter en Christian, Arnaud, Febian, Joshua en Jos.  De poort staat weer gastvrij open en de gastheer Nic heet ons weer welkom. Zelf besluit hij niet mee te gaan, feestje in de benen en waarschijnlijk ook in het hoofd. Route is, inmiddels traditie,  niet bekend dus besluit Christian maar iets te doen. Wat is een ?. Via Meerssen fietsen we richting Valkenburg waar we de Dahlemerberg oprijden. Febian plaatst halverwege de opmerking; “deze heb ik in het verleden wel eens beter opgefietst” (natuurlijk zei hij dit in het plat Steins, maar dat ken ich neet zo good). Iets wat door Joshua en ook Arnaud wordt bevestigd. Christian voelt hetzelfde maar zegt maar niks. Vormcrisis, zomerdip, of toch de wind. Laten we het maar op het laatste houden om de moraal hoog te houden. Het waait inderdaad behoorlijk en we hebben de wind pal op de kop. We fietsen verder via Margraten en Banholt richting St –Maartens-Voeren, waar we de altijd pittige klim richting plateau van Aubel nemen. Hier valt de groep dan ook voor het eerst een beetje uiteen. Bovenop wordt er even gewacht totdat iedereen weer bij is, waarna we de route  vervolgen Hier rechts, en dan links, ja rechtdoor. Vakkundig loodst Christian de mannen door het Belgenland. Ja hier links af. Smal weggetje, verboden voor auto’s.  Ha, ha  hier zal zelf Jos  de weg niet weten, want hier zijn we nog nooit geweest. Jammer, Jos weet de weg wel ( waar weet hij eigenlijk niet de weg) en dat komt Christian goed uit want die is even de oriëntatie kwijt. Jos neemt het commando even over totdat we weer op bekend terrein komen. Gelukkig hebben we vanaf nu wind mee en dalende weg, hetgeen Febian en Arnaud goed uitkomt. Jos heeft zich tot dat moment rustig achterin de groep gehouden maar lijkt nu warmgedraaid. Via Blegny rijden we terug naar Dahlem. Ondanks dat we vandaag slechts 100km hebben gepland wordt er toch besloten een korte koffiestop te maken in Withuis. Het is uit te houden op het terras dankzij een steeds vaker doorbrekend zonnetje. Na de stop de vaste route terug via het fietspad. Met de wind in de rug loopt het lekker. Vanaf Bunde komt de snelheid niet onder de 40 km/uur en loopt het daggemiddelde lekker op. Met iets meer dan 100 km en ruim 1000 hoogtemeters komen we rond 13:30 weer in Stein aan. Nu maar hopen dat het weer wat betrouwbaarder gaat worden zodat we weer wat langere tochtjes kunnen gaan maken. Maar nu was 100 km met de harde wind wel genoeg.

(verslag Christian)

Ritverslag zondag 31 juli 2011

Vandaag staat het enige na-tour-criterium, dat in de ochtend plaats vindt, op het programma. Vanwege het geringe budget was het de organisatie niet gelukt om  tourhelden aan de start te krijgen. Ook de betere amateurs vroegen belachelijk veel geld. Dus waren de mannen van WTC “aan de meule” uitgenodigd om aan de 1 ste ALFA Lus van Limburg deel te nemen. Maar ook de meulemannen vroegen toch wat startgeld. Dus stonden slechts 5 man het vertrek. Fébian Cancellara, de gebroeders Pieter en Christian Schleck, Joshua Petacci en Ruud Geesink. De laatste had nog steeds zere benen als gevolg van de Tour en besloot slechts een uurtje mee te gaan. Vanwege het gebrek aan Juryleden bestaat  De Lus van Limburg uit een rondje, waarvan de route ook nog niet bekend is. Startschot mag zo vroeg in de ochtend niet gegeven worden dus werd er in alle stilte vertrokken. Publiek is er nauwelijks, enkel rijen mais staan langs de weg.  Joshua en Christian sleuren aan de kop van het peloton. De overige 3 mannen peddelen vrolijk mee. Eerste obstakel is de Col du Bemelen, met een hoogte van 75 mtr niet echt zwaar. Hij wordt dan ook en group beklommen. De tocht slingert verder door Margraten, Gulpen, Banholt. Ook bij de diverse cafés die langs de route liggen is het opmerkelijk stil. Is er wel voldoende reclame gemaakt voor dit criterium, of is de datum, net na Heerlen en voor Maastricht toch niet de meest gunstige of zal het komen door het tijdstip. Ruudje Geesink heeft inmiddels een sluiproute terug genomen. (makkelijk geld verdienen heet dat en ook nog geen kopwerk gedaan ook)  De overgebleven 4 renners houden het tempo strak. Demarreren voor de show is niet nodig omdat er toch niemand is die het ziet. Waarschijnlijk is de winnaar ook al bekend, al wordt daar onderling niet over gesproken.  In St-Geertruid wordt nog even de col du Boucle, meegenomen en de pittige klim bij ’t Rooth zorgt ook al niet voor een splitsing van het peloton. Dan maar gewoon terug richting Stein via Valkenburg, Hulsberg, Nuth, Schimmert en Beek. Bij terugkomst in Stein is zelfs de organisatie nergens meer te vinden. Waarschijnlijk zijn ze er met het startgeld vandoor gegaan en hebben de meuleboys voor niks deelgenomen. Ach maak ook niks uit, we hebben lekker gefietst. Volgend jaar  maar iets minder startgeld vragen en toch maar starten in Heerlen of Maastricht al is het voor de opvulling en show

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 23 juli 2011.

Vanwege vakanties, afmeldingen en de te verwachte regen, werd de rit van vandaag afgelast. Helaas gaf de buienradar een vertekend beeld en bleef het overwegend droog. Jammer. Nu maar hopen dat het volgende week zaterdag wel goed weer wordt.  

Ritverslag zaterdag 16 juli 2011:

Het loopt alweer tegen 9 uur aan, dus verzamelen de mannen zich weer op het Keerend. De Schleckjes, die net terug zijn van de Alpenweek en Roger zijn de eerste, die door Nic worden verwelkomt. Al snel gevolgd door Febian en Arnaud. Ruud, Jack en Thei hebben zich afgemeld dus is het vandaag niet zo druk. Plots horen de mannen het klikklak geluid van de pedalen. Wie zal dat nog zijn. Haha het is Joshua Petacci die zich na 2 weken bankliggen, en dus uitgerust, weer bij de groep aansluit. Net als we willen vertrekken vallen er enkele regendruppels. Aangezien Nic slechts één Tacx ter beschikking heeft wordt er na enig overleg besloten toch maar te vertrekken. Route??? Gelukkig heeft Christian een route van een andere club “geleend” of eigenlijk gejat. Dus zal Christian aan de hand van de Garmin de route uitzetten. Al in Schimmert gaat het fout, maar niemand die het in de gaten heef. Via een omweg komen we in Schinnen weer op de route terecht. Vanaf dat moment is het onbekend terrein voor de Meulemannen die over het algemeen het gebergte opzoeken. Af en toe zou je denken dat Piet de route heeft. Smalle fietspaden, onverharde wegen, schapenkeutels (niet dat Piet schapenkeutels achterlaat) en twijfels over de te volgen route. De mannen zitten er echter niet mee. Het is eigenlijk best wel een leuke route. Via Kerkrade rijden we Duitsland in. De wegen zijn in goede staat en met de wind in het voordeel loopt de snelheid behoorlijk op. Zelfs Petacci laat zich weer van zijn goede kant zien en neemt een deel van het kopwerk op zich. In Ubach Palenberg staat de pauze gepland, althans volgens de Garmin. Dus we zullen daar maar niet van afwijken. Onder een voorzichtig doorbrekend zonnetje en heerlijke temperaturen worden de mannen getrakteerd op cola en gebak.  Na een kort oponthoud vervolgen we de route. Via Geilenkirchen fietsen we richting Heinsberg en Waldfeucht. Het lijkt wel een geoliede machine zoals de groep  tussen de velden mais en suikerbieten door zoeft. Snelheden tot 40 km/uur zijn geen uitzondering. Als dat maar goed gaat, want we zullen toch eens terugdraaien en wind op kop krijgen. En ja hoor, als we in Mariahoop ons eigen Limburg weer binnenfietsen hebben we wind tegen. De geoliede machine verandert langzaam aan in een stoomtreintje. Iedereen doet kopwerk en beukt tegen de wind in. Schat windkracht 6-7. Roger heeft het behoorlijk moeilijk en weet zich steeds met grote moeite aan het laatste wagonnetje vast te bijten. Misschien zijn we toch iets te voortvarend vertrokken. Maar we zullen wel kijken waar het schip strand. Via Echt, Susteren en Born “stomen” we richting Stein. Poe, als we in Stein aankomen is iedereen uitgebeukt. Was weer eens iets anders dan het gebergte en zelfs van en vlak rondje kun je moe worden. Voor de tweede keer worden de mannen getrakteerd op vlaai. Dat is het voordeel als je een tweeling in de club hebt.

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 9 juli 2011:

Zaterdagochtend is het stil aan de Meule. Slechts Nic, Jack, Febian en Arnaud zijn present. De eerste tourweek is blijkbaar ook hard "gevalle" bij het Meule team.

De schleckies hebben nog niet van zich doen spreken in de franse alpen. Geen enkel opvallend bericht gelezen in de krant of het het wijde web. Petacci is ook al een tijd niet gesignaleerd maar is volgens betrouwbare bron aan de beterende hand. En Chiepo is nog steeds zoekende naar zijn nieuwe fiets, als dat maar goed komt. Flandriaan Ruud is blijkbaar door Nic nogmaals op hoogtestage gestuurd. Terwijl de in bloedvorm verkerende Jos en Piet opvallend afwezig zijn. Blijkbaar is de route voor vandaag te kort voor de mannen met superbenen. En Thei en Roger dan?
Doel van vandaag is Christian van de eerste plaats verdrijven in het km klassement. Volgens Febian moet dat lukken. Maar het weer moet wel meezitten. Na nog extra gewacht te hebben op nog een paar gretige Meulemannen wordt door het kwartet besloten om te vertrekken. Ergens in de buurt van Catsop gaat de telefoon van Nic over. Normaal haalt hij zijn schouders op maar nu besluit hij wijselijk op toch maar op te nemen. Het is Thei!! Trefpunt wordt het lampenpaleis in Beek. Als Thei arriveerd wordt de koers voortgezet. Het loopt gesmeerd en Christian moet gaan vrezen voor zijn plek. Lekker strak tempo en windstil. Langzaam breekt ook het zonnetje door. Het zal toch niet waar zijn, die eerste plek ligt voor het oprapen vandaag. Volgens Nic staat er geen wind en kunnen we heerlijk doortrekken. Arnaud gelooft er steeds meer in. Maar opeens op het plateau in de buurt van Walem en Colmont wordt Nic bijna van de fiets geblazen door de harde wind. Hoezo windstil vandaag!! Moet wel zeggen dat Nic er erg afgetraind uitziet en in bloedvorm verkeerd, misschien is hij te licht en daardoor niet meer zo wegvast als voorheen. Even later rijdt Nic lek en doemt het eerste probleem van de dag op. Waar zijn Piet en Christian onze tubeplekkers eerste klas? Geen probleem, Nic lost dit vakkundig op en gooit de fiets ala Contador in de berm. Even later is de malheur verholpen en wordt er vrolijk verder gefietst. Alles verloopt nog volgens schema, lekker toch. Dan opeens zijn we Jack kwijtgeraakt ergens terzijde van Aken. Effe wachten en daar komt Jack de bocht om. Het bekende rugeuvel speelt Jack toch wel parten. Enigszins in aangepast tempo wordt de koers verlegt naar Aubel alwaar de koffie staat te wachten. Dan opeens doemt probleem nummer 2 op : de garmin van Don Camillo is blijkbaar niet goed geijkt want i.p.v. rechtdoor naar Aubel te fietsen is Don Camillo rechtsaf gefietst. De rest van de Meulemannen verbaast achterlatend. Deze vertrouwen het toch niet helemaal en besluiten achter Don aan te fietsen. Enne, angere route? Inmiddels begint wordt het weer er dreigend uit te zien. In de verte zijn de regenbuien te zien. Wat doen we? Geen koffiepauze en langs de buien naar huis fietsen? Ook gezien het rugprobleem van Jack en de tijdslimiet? Euuuuh en de eerste plaats dan? Geen boodschap aan, het weer wordt slecht. In volle vaart wordt de koers verlegd en Jack uit de wind gezet om zo snel mogelijk thuis te geraken. Om het tempo enigzins strak te houden en Jack zoveel mogelijk te ontlasten wordt besloten om om de 2 km te demareren. Is goed voor de conditie en vooral voor het moraal van Jack!! Ach dat zijn typische meuletheoriën, je leert er mee leven en fietsen. Uiteindelijk wordt Stein droog bereikt en hebben Febian en Thei nog een of ander exotisch dier gesignaleerd. Echter het hoofdoel voor vandaag is niet bereikt en dat doet toch wel een beetje pijn, maar afin het is niet anders.

(verslag Arnaud)

Ritverslag zaterdag 2 juli 2011:

Met z’n achten staan we weer aan het vertrek. Een opvallende afwezige, Joshua, met drie gaten in zijn buik als gevolg van een “zware” operatie, die niet mag fietsen van de arts. Dus bij deze nog beterschap toegewenst en de fruitmand komt er aan dus zet het bier maar alvast koud. Even volgt er overleg aangezien we eigenlijk niet weten waar we naar toe zullen fietsen. Gelukkig hebben we Piet nog dus is het probleem snel opgelost. We zetten koers richting Eiffel , door de bossen. Duidelijk toch, gewoon afwachten het zal ongetwijfeld weer een mooie verrassende  Piettocht worden. Boven aan de slingerberg is het dezelfde Piet die lek rijdt. Door samenwerking met Christian, die vooral het pompwerk doet is het probleem snel verholpen. We vervolgen onze koers richting Ulestraten en Houthem waar we de eerste klim van de dag tegenkomen, de Geulhemerberg. Plotseling worden we voorbij gesneld door een trimmer. Je kent ze wel met haren op de benen, bril scheif op de naas, helm schuin op de kop, maar verrassend hard omhoog rijdend. Hij laat de Meulemannen achter. Dit kan toch niet waar zijn, dus besluit Christian achter hem aan te gaan, in de veronderstelling dat hij wel zal stil vallen. Maar hij blijft z’n hoge tempo tot bovenaan vol houden. Zou een nieuwe kopman voor de Meule kunnen zijn nu Joshua in de lappenmand zit, maar het komt niet tot een contractbespreking omdat hij bovenaan rechts afdraait en wij links. Even verder bij Vilt rijd Piet weer lek. Wederom wordt hij geassisteerd door Christian die nu alles mag doen, terwijl Piet een kaartje op de bus doet. Na een kort oponthoud kunnen we weer verder. We zetten nu koers richting Raeren via de beloofde bossen. Dit is het terrein van Piet en hij zou het liefs willen demarreren. Maar omdat hij geen binnenbandjes meer heeft laat hij dat maar achterwegen.  Je komt hier geen kip tegen, alleen zie je af en toe een kabouterman en kaboutervrouw die op een paddenstoel zitten te wippen, uhh ik bedoel op een paddenstoel heen en weer zitten te wippen. Het is altijd een verassing dat we het bos steeds weer uitkomen en weer in de bewoonde wereld terechtkomen. In de buurt van Venwegen (ergens in het buitenland)  hebben we onze pauze “gepland” en besluiten op het terras te gaan zitten. Achteraf geen goed idee aangezien het toch aan de frisse kant is, maar ja we zitten nu eenmaal. Een haan en kaalgeplukte soepkip houden ons gezelschap en kukkelekuke vrolijk in het rond. Omdat het echt bibberachtig begint te worden en het kippenvel (overigens niet van de kip) op armen en benen tevoorschijn komt besluiten we toch maar om niet al te lang te blijven zitten en hervatten dan ook al vrij snel de rit. Na verloop van tijd duiken we wederom het bosrijke gebied in, waarbij Piet het kopwerk niet schuwt. De rest volgt gewoon omdat ze de weg niet weten. Zelfs Piet hoor je af en toe zeggen; “ uh wach effe, mot effe kieke” maar ook nu loods hij ons weer richting Drielandenpunt. Hier volgt even een werkoverleg. Wat doen we, de een wil toch nog wel wat van de Tour zien, de ander ziet dreigende donkere wolken, maar desondanks fietsen we toch verder richting Sippenaken. De terugweg loopt via Epen, Wittem, Valkenburg en Schimmert, waarna we tot slot toch weer in ons eigen Stein arriveren, ruim voordat de Tourrenners binnen zijn. Liggen we dus nog voor op het tijdschema. We blijven wat de afstand betreft binnen de toegestane overschrijding van 10%. 152 km en toch weer 1700 hoogtemeters. Piet Bedankt voor de mooie route. (verslag: Christian)

Ritverslag zondag 27 juni 2011:

Vanwege de regen is de rit verplaatst naar de zondag. Ondanks dat niemand van de Meule zich heeft weten te plaatsen voor het NK op de weg  staan er slechts 7 man aan het vertrek. Van de Italiëgangers, Nic, Joshua, Christian en Arnaud en daarnaast nog Piet, Jos en Roger. Jos neemt vandaag het wegkapiteinschap op zich. Zal afwachten worden hoe de mannen met de klimbenen de rit zullen verteren. Jos legt er meteen vanaf het begin de zweep op. In een strak tempo wordt er richting Sibbergrubbe gereden. Makkie toch, zullen enkele gedacht hebben. Maar het valt vies tegen. Christian en Arnaud houden het tempo redelijk hoog. Halverwege de klim neemt Joshua de koppositie van Arnaud over. Het tempo wordt nog iets opgetrokken zodat enkel Joshua en Christian overblijven, puffend en hijgend wel te verstaan. Nadat we weer compleet zijn zetten we koers richting Slenaken om van daaruit via Homburg, Henri Chapelle richting Eupen te rijden. Jos blijft nog steeds het tempo bepalen. In Eupen staat de koffiepauze gepland, Het is inmiddels zonnig en redelijk warm. Rijstevlaai staat er op het menu. Tijdens de pauze wordt er nog nagebabbeld over de fietsvakantie. Dan wordt de reis voortgezet. Piet mag vandaag niet te vroeg thuis komen en besluit direct na de pauze een andere route te nemen. Iedereen probeert wat kopwerk te doen, al gaat dat bij de een makkelijker dan bij de ander, maar de wil is er. Op de terugweg is het ineens Joshua die achter blijf. Hij blijkt last te hebben van een bobbel op de band. Volgens onze techneut Jos kan dit geen kwaad, dus wordt er snel weer doorgereden. Jos heeft wederom een mooie route uitgezet totdat we horen, “links op en vergis dich neet”. Oeps dat zeg genoeg. Toch is het Joshua die vertrouwen heeft in zijn benen en de berg redelijk hard omhoog fietst. Christian kan bijbenen, de rest moet passen. Percentages tot 13% en toch nog redelijk lang. Een voor een sluitend de mannen boven weer aan. Snelheid, warme weer, heuvelachtig parcours beginnen toch hun tol te eisen. Roger krijgt het steeds moeilijker, maar wil niet opgeven. Met Arnaud en Nic gaat het nog goed. Joshua voelt inmiddels een bobbel (de 2^de bobbel vandaag)  in de benen, maar doet veel kopwerk. Nog steeds is het tempo hoog. Via Neufchateau fietsen we richting Eijsden. Net voordat we Gravenvoeren inrijden kunnen we voorkomen dat Joshua last krijgt van een 3^de bobbel (in de broek) omdat een blonde meid op de fiets net een andere weg inslaat. Vanaf Eijsden lijkt het wel de finale van het NK. Snelheid continu boven de 35 km per uur met uitschieters tot 50 km per uur. Toch blijft iedereen “goed” volgen. Enkele demarrages worden gecounterd waarna Christian de laatste kilometers tot aan Elsloo voor zijn rekening neemt. Het komt niet tot een eindsprint, omdat bij iedereen het beste er vanaf is. Ondanks dat er ruim 1200 hoogtemeters zijn overbrugd is het gemiddelde 31,5 km/uur, hetgeen een nieuw snelheidsrecord (2011) oplevert. Het was een bobbelachtige rit vandaag. Jos wordt bedankt voor het uitzetten van de route.

Nog even een leuka anekdote van Jos.

Toen hij afgelopen week met o.a. Piet terugkwam via Zutendaal kregen zij voorrang van een aantal auto's. Volgens Piet omdat de speciale Pietvoorrangsborden geplaats zouden zijn.

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 11 juni 2011:

Vandaag staat de laatste trainingstocht op het programma alvorens de komende week af te reizen naar Nauders. Volgens de weerkundige zou het in de middag gaan regenen, dus wordt besloten een beetje in de buurt te blijven. Met 8 personen vertrekken we richting Meerssen. Christian zal de route vandaag bepalen. Het is Thei die het tempo hoog houdt. Heeft hij ons de afgelopen weken zand in de ogen gestrooid en verkeerd hij nu ineens in topvorm? Ook Arnaud, Febian en Christian doen  kopwerk. In de buurt van Bemelen besluiten we binnendoor naar St-Geertruid te rijden, om toch nog wat klimritme op te doen. Via St-Geertruid fietsen we richting Aubel. Nu is het Pieter en Christian die het tempo aangeven. Het is angstvallig stil in de groep, schijnbaar hebben ze de lucht hard nodig. Eenmaal in Voeren pikken we een aantal heuveltjes mee. Het tempo blijft aan de hoge kant. In Epen fietsen we weer Limburg binnen en staat ons de Schweiberg te wachten. Eenmaal boven dalen we de Loorberg af, waar we halverwege gedwongen worden te stoppen. Een kar getrokken door een 40-tal versierde Friese doorlopers, je kent ze wel die flinke paarden, komt rustig stappend en schijtend de berg omhoog. Traditie hier in het dorp, een spar ophalen. Ondanks dat we proberen door te rijden wordt ons toch streng bevolen te stoppen. Het is namelijk een grote kar en daar willen we toch zeker niet onder komen, aldus een van de begeleiders. Voor sommige van ons is “onder de kar komen” de tweede hobby, maar toch besluiten we maar even te stoppen om het “spektakel” te aanschouwen. Onder aan de afdaling is de pauzestop gepland bij de Boswachter. Het kan net, beetje uit de wind en in de zon. Het is nog redelijk zonnig. Na een tweetal consumpties, maar zonder vlaai, trekken we verder (zonder kar he). Traditie bij de “Meule” is dat er na de pauze een klim volgt dus besluit Christian de Piemert omhoog te rijden. De hemel trekt ( er wordt vandaag veel getrokken) behoorlijk dicht, donkere wolken. Dat beloofd niet veel goeds, dus toch maar effe doortrappen. Helaas loop de band van Arnaud langzaam leeg, dus in de remmen en snel wisselen. Aangezien Arnaud hier geen kaas van gegeten heeft wordt hij geholpen door Christian. Euvel snel verholpen en karren maar weer. Helaas een donkere wolk boven ons besluit de regen te laten vallen, dus toch maar even schuilen bij de boer op het goedje. Gelukkig trekt (alweer) de bui redelijk snel over en kunnen we de route vervolgen. We besluiten gewoon de kortste weg terug te nemen omdat de donkere wolken heel Limburg in bezit hebben genomen. Dus via Sibbe, Berg en Terblijt, Meerssen terug naar Stein. Gelukkig valt er geen regen meer en komen we redelijk droog aan in Stein. Toch nog 1250 hoogtemeters en 105 km. We zijn klaar voor het Italië avontuur

(verslag;Christian)

Ritverslag zaterdag 4 juni 2011 

Op deze zomerse dag melden zich slechts 6 Meulemannen aan het vertrek. Diverse afmeldingen vanwege werk en vakantie waren hier debet aan. Wel aanwezig was Dave, het gaat gelukkig alweer een stuk beter met zijn elleboog en hij kwam ons zijn nieuwe racekarretje laten zien. Piet was weer terug van 6 weken sirtaki dansen en kalimares eten en werd dus meteen tot wegkapitein gebombardeerd. Christian, Nic, Febian en Ruud sloten zich bij Piet aan terwijl Thei al snel voor een eigen route koos. Hij had op donderdag al 190 km verorbert en was hier nog niet helemaal van hersteld. Toen hij vernam dat Piet de route zou bepalen koos hij eieren voor zijn geld, achteraf gezien een verstandige keuze. We zetten koers richting Eben Emael langs het Albertkanaal om binnen een kilometer of 5 alweer het eerste stukje opengebroken weg voorgeschoteld te krijgen. Piet heeft blijkbaar zijn eigen informanten die hem doorgeven waar het asfalt tijdelijk verwijderd is. Bij Eben Emael het eerste en enige serieuze klimmetje van de dag en van hieruit wordt het een ware kruistocht over het Belgische fietspadennetwerk. Het is een draaien en keren tussen de velden, akkers en boomgaarden. Steeds weer aanzetten over de licht glooiende fietspaden. Piet kwijt zich uitstekend van zijn taak als reisleider. Ook al weet hij het zelf niet meer zeker er volgt steeds een resoluut links of rechts en iedereen gehoorzaamd gedwee. Een enkele keer echter blijkt de tom-tom van Piet ook zijn beperkingen te hebben. Uiteindelijk komen we via Tongeren uit in Vrolingen waar we van een welverdiende pauze genieten. De bardame heeft waarschijnlijk nog nooit in zo’n kort tijdsbestek zo veel cola uitgeserveerd. De tocht wordt vervolgd over de Haspengouwse fietspaden. Zelfs Christian geeft aan dat zijn richtingsgevoel hem in de steek heeft gelaten. We blijven Piet maar volgen al is dat soms niet zo eenvoudig. Het komt namelijk geregeld voor dat bij het oversteken van een voorrangsweg Piet een gaatje slaat met de rest van de groep. Piet steekt gewoon over zonder in de remmen te knijpen. Opvallend is dat alle Belgische medeweggebruikers Piet zonder enige aarzeling over laten steken. Voorrang of geen voorrang.

Uiteindelijk kwamen we op diverse kruispunten dit verkeersbord tegen. Na enige research bij het Belgisch verkeers instituut bleek dat 1 van de vragen die bij het Belgisch theorie examen voor het rijbewijs wordt gesteld als volgt luidt:

Wat is de betekenis van dit verkeersbord:

A: fietshelm verplicht,

B: U ziet Abraham,

C: Let op! U nadert een “Piet” kruising. Geef deze man ten allen tijde voorrang. Hij fietst gewoon door dus u kunt maar beter zelf even stoppen.

Voor de vaste lezers van dit feuilleton voor de zekerheid hierbij het juiste antwoord. Dit moet natuurlijk C zijn. Nadat ook de wind zijn voelbaar zijn duit in het zakje doet wordt besloten om uiteindelijk in Maasmechelen nog een heerlijke ijsje te pakken en zo huiswaarts te keren. Volgens Nic is dit ook eens lekker: een dagje ontspannen fietsen. De redactie moet u echter melden dat dit “ontspannen” niet voor iedereen geldt. Piet bedankt voor de prachtige tocht.

(verslag Ruud)

Ritverslag zaterdag 28 mei 2011

Deelnemersrecord voor La Chouffe Classic

3450 wielertoeristen zakten naar de provincie Luxemburg af voor de derde editie van de La Chouffe Classic. Het was zwoegen, maar ook en vooral genieten in deze prachtige tocht van de Bank van de Post Cycling Tour.

 1330 voorinschrijvingen waren er en mede dankzij het mooie weer mocht de organisatie zaterdagvoormiddag nog flink wat extra volk verwelkomen bij de start in Houffalize. Uiteindelijk namen 3450 wielertoeristen deel aan de La Chouffe Classic, ruim 1000 meer dan vorig jaar! Ze konden kiezen uit 3 afstanden: 76 km, 108 km en 165 km.

Op al die trajecten waren klimmersbenen vereist en wie zijn klimtalent echt wilde bewijzen, kon voluit gaan op de 4 hellingen met tijdsopname: de slopend lange Côte de la Haussire (de zwaarste helling in België, volgens de Cotacol-index), de Ourberg (Côte de Weveler), La Longue Virée (Côte du Mont) en helemaal op het einde de Côte de Saint Roch. De tijd werd elektronisch gemeten aan de hand van de chip op ieders kaderplaatje.

Die 4 hellingen waren voor velen letterlijk en figuurlijk de hoogtepunten van de La Chouffe Classic, maar het degustatieglaasje van het lekkere blonde La Chouffe bier dat voor elke finisher was weggelegd die de Côte de Saint Roch nog had aangedurfd, zorgde voor het orgelpunt.

Verslag 

Om wat inspiratie op te doen voor het verslag van vandaag, besluit ik het flesje La Chouffe bier met 8% alcohol , dat we vandaag aan het einde van de rit als “prijs” in ontvangst mochten nemen uit de koelkast te halen. 8%, een percentage dat we vandaag nog vaak zouden zien op de Garmin. Vandaag staat La Chouffe Classic op het programma met als startpunt Houffalize. Dus vertrekken we klokslag 7:05 uur vanaf het Keerend met 10 man richting Houffalize. Een ritje van bijna 1:30 uur met de auto, dat vlot verloopt. Eenmaal in Houffalize aangekomen vinden we nog een mooie parkeerplaats in het centrum van de “stad”. De fietsen worden snel uitgepakt en de stuurnummers worden afgehaald en op de fietsen bevestigd. Klaar voor de op papier schitterende tocht over 165 km en 16 Côtetjes. In het begin van de tocht loopt de weg ligt dalend naar beneden. Ideaal om de benen even los te gooien en spieren op te warmen, want het is nog aan de frisse kant. Eenmaal de benen in orde begint het echte werk. Tot aan de eerste verzorgingspost staan ons al drie behoorlijke beklimmingen te wachten, vooral de 3e is echt pittig, de slopend lange Côte de la Haussire (de zwaarste helling in België, zegt men) Onderaan liggen matten voor de tijdswaarnemening. En dan omhoog. Lijkt mee te vallen denken een aantal mannen en er wordt “boven” even gewacht op de achterblijvers. Maar waar zijn de matten  voor de eindtijd? Dus als de groep weer compleet is vervolgen we onze weg omlaag, bochtje naar links en verrassing, 10% en meer stijging over een behoorlijke lengte. “shit” zullen de meeste gedacht hebben waar zijn we aan begonnen. Het gepiep nadert, niet van de ketting of van vogels maar van de tijdwaarnemeningsmatten. Ha dus we zijn dan eindelijk boven, gelukkig. Na een afdaling komen we bij de eerste verzorgingsplaats aan. Even volgt er spoedberaad. Het gaat voor met name Roger en Ruud iets te rap. Er moets iets gebeuren anders dreigt de groep uit elkaar te vallen. Dus proberen het tempo aan te passen. Er is nog geen behoefte aan drank en voeding dus verlaten we de post al vrij snel, op naar de volgende hellingen. De aangekondigde schitterende tocht word inderdaad bevestigd. Zeer mooi gebied, waarbij we herhaaldelijk redelijk hoog zitten (boven de 500 mtr). Omdat het voor Ruud en Roger,ondanks aangepast tempo, toch te zwaar is wordt er bovenaan de hellingen gewacht en blijft er steeds een mannetje achter, om hun te ondersteunen en daar waar nodig uit de wind te zetten. Na een tweetal beklimmingen volgt de 2de verzorgingspost waar nu wel gebruik van gemaakt wordt. Iedereen vult de bidons, pakt fruit, repen en wafels. We hebben er nu 65 km op zitten. Nadat iedereen uitgeplast en ge…. is gaan we weer verder. Het 3de blok met 4 colletjes. De beklimmingen variëren in lengte van 1500 tot 4200 mtr. Als laatste van dit blok staat de Ourberg op het programma, 2200 mtr, gem 6,2 % en max 16%. Dus liggen er weer matten op de weg. Christian besluit voor een goede tijd te gaan. Joshua, Jeffrey, Pieter gaan mee. Arnaud en Nic besluiten in hun eigen tempo omhoog te fietsen en Thei blijft bij Roger. Jeffrey haakt als eerste af. Inschattingsfoutje of beginnersblunder of opgeblazen, wie zal het zeggen. Dus de overige 3 gaan door. Steile stukken, open veld, wind op kop, snotter aan de neus, slijm onder de kin,(beetje aandikken) door naar de toren die het eindpunt aangeeft. Christian geeft het tempo aan en Joshua en Pieter kunnen alleen maar volgen. Pieter gooit er nog een laatste jump uit en gaat als eerste over de mat. Uh, zijn we beneden over die mat gefietst? Maakt trouwens ook niks uit, was een lekker bergje. Jos komt gelijktijdig met Jeffrey boven. Samen besluiten we  de afdaling in te gaan om afkoeling te voorkomen. Eenmaal beneden volgen de overige mannen al redelijk snel. Zowel met Ruud als Roger gaat het beter, dankzij nuttige tips van Thei. Nog een klein stukje rijden tot aan de 3de verzorgingsplaats. Ook hier even de tijd genomen en drank en voeding weer aangevuld. Jeffrey krijgt eindelijk zijn bananen. Het 4de en laatste blok is op papier minder zwaar zijn. Vier lange hellingen maar niet steil m.u.v. de eerste. Desondanks maken de wind en ook de afgelegde kilometers  het toch weer zwaar. Na 152 km de laatste verzorgingspost. De mannen hebben eigenlijk nog genoeg. Maar Joshua en Jeffrey hebben iets anders geroken. Bierlucht. We bevinden ons bij Brasserie D’ Achouffe en alle deelnemers mogen een glaasje La Chouffe proeven. Joshua, Jeffrey, Pieter, Christian, Roger, Ruud en Jos willen en durven wel. We zijn er toch bijna. Arnaud, Nic en Thei slaan het aanbod toch maar af. Het bier smaakt goed, volgens Joshua beter dan de sportdrank. Afwachten hoe de laatste kilometers nog gaan, zeker na een 2de glaasje. 2 Hellingen staan ons nog te wachten. De alcohol eist zijn tol en heeft de benen van Joshua en Jeffrey verlamd. In de middenmoot komen ze boven. Volgt nog een laatste afdaling naar Houffalize, waar we de keuze krijgen de laatste beklimming te nemen of te laten. Ruud past in ieder geval. De overige mannen gaan de uitdaging aan. Rue de Saint Roch: 1200 mtr gem.11%, max 20%. Een muur. De Keutenberg is er een makkie bij. Thei komt terug op zijn besluit en past. De overige mannen sjravelen naar boven. De tijd speelt geen rol meer, bovenkomen is het doel. En ja het lukt. We krijgen een tegoedbon voor een flesje La chouffe in de handen gedrukt. Als we de afdaling weer inzetten sluit ook Roger en Thei aan. Beide hebben de berg toch bedwongen. Zeker voor Roger een mooie prestatie na een zeer zware tocht voor hem. Als we weer in het centrum aankomen zit Ruud op het terras en heeft zich zelf getrakteerd op een La Chouffe. Ook hij heeft het verdiend na 155 loodzware kilometers. De stuurnummers worden ingeleverd en de tegoedbonnen ingeleverd en het flesje La chouffe wordt als trofee in ontvangst genomen. Het flesje heb ik inmiddels leeg en ik verheug me nu al op het volgend jaar. Het was een schitterende maar zware tocht (bijna 3000 hoogtemeters!), mooie omgeving, en nog goed weer gehad.

(verslag Christian) zie foto album voor een aantal foto's

Ritverslag  zaterdag 21 mei 2011

De weergoden blijven ons goed gezind, wederom stralend weer, weinig wind en ideale temperaturen. De opkomst is goed. 11 personen verzamelen zich op het Keerend. Enkel Nic en Piet (“werk”vakantie), Dave (blessure) en Uge (verbouwing) zijn er niet. Jos zal vandaag als vanouds fungeren als wegkapitein, hetgeen dus garant zal staan  voor een mooie en vooral verrassende tocht. We zullen vandaag richting Esneux fietsen. De eerste 30 km nemen Jos en Christian in een strak tempo van rond de 33 km/uur voor hun rekening. Het zijn vlakke kilometers langs het kanaal richting Vise. Vlak bij Vise worden beide heren afgelost door Pieter en Thei. De overige mannen lijken wel de babbelziekte te hebben, en laten zich rustig in de wielen meedrijven. Eenmaal voorbij Vise komen toch de eerste bergjes. Verrassend genoeg valt het nog mee, we zijn erger gewend. Op een lekke band van Ruud na geen noemenswaardige zaken. Gewoon genieten van het weer en de omgeving, vooral het laatste stuk naar Esneux toe, langs de Ourthe is schitterend en vlak, dus wat wil je nog meer. Rond de klok van 12:00 uur na ongeveer 75 km komen we in Esneux aan. Tijd voor het 12 uurtje. Zonnig terras en vandaag eens geen vlaai maar keuze uit panini, toast, en sandwich met salade. Gelukkig spreekt de kelner een beetje Nederlands en Jack een beetje Frans dus krijgt iedereen wat hij graag wil al valt de hoeveelheid voor sommige wat tegen. Dus word de tank nog aangevuld met energierepen en bananen, en geheime energiepoeders worden uitgewisseld. “goed spul jong”  Na een pauze van ruim een uur vervolgen we onze tocht. De terugreis zal beduidend zwaarder worden. Meteen vanuit het vertrek volgt een lange klim. We zullen vandaag toch aan onze hoogtemeters moeten komen. De route blijft mooi en onbekend en dat was ook de bedoeling vandaag. De ene naar de andere klim volgen  nu snel achter elkaar op. En Jos weet ze te vinden. Stijgings% tot 17% of meer. Chiepo heeft al heimwee en zoekt vertwijfeld naar de naambordjes “Elsloo”, “Stein” of  ”Urmond”. Helaas heeft hij nog een behoorlijke rit voor de boeg. Ondanks dat de hoogtemeters zich opstapelen gaat het nog goed met de mannen. Alleen Roger en Jack beginnen het toch wat moeilijk te krijgen. De laatste als gevolg van rugpijn. Het tempo wordt daarom wat aangepast. Eenmaal de Nederlands/Belgische grens gepasseerd komen ook de babbelaars wat meer op kop. Het wordt dan ook wat stiller in de groep. Of begint toch iedereen de kilometers te voelen. De laatste 30 kilometer zijn gelukkig vlak en wind een beetje in de rug. In Stein wordt nog gesprint voor de bloemen. Chiepo sprint niet meer voluit mee, maar hij zal zeker blij geweest zijn toen hij het bordje “Stein” zag staan. Eindelijk weer thuis zal hij gedacht hebben. Het was vandaag een mooie rit. Iedereen heeft weer genoten. Dus bij deze willen we Jos bedanken voor het uitzetten van de tocht.

 Zie het ook het foto album.

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 14 mei 2011

Zoals gebruikelijk druppelen de Meulemannen weer binnen Aan de Meule. Na een aantal zeer pittige tochten met behoorlijk wat kilometers staat volgens wegkapitein Christian vandaag een iets kortere rit op het programma met vele Limburgse verassingen. Christian blijkt behalve wegkapitein, webdesigner en geestelijk adviseur ook voorzitter van de feestcommissie van WTC Aan de Meule te zijn. Nog voordat jarige job Ruud het Keerend op draait heeft Christian al uit volle borst het “Lang zal hij leven” ingezet. Zeer attent. Nic blijkt niet mee te gaan vandaag omdat hij, volgens eigen zeggen, een week op werkbezoek gaat naar Panama. Uit vertrouwde bronnen hebben wij echter vernomen dat hij daar op hoogtestage gaat en tevens een laatste poging zal doen om van zijn ijstaartenverslaving af te komen. Uiteindelijk vertrokken Pieter, Christian, Roger, Jack, Thei, Ruud, Joshua, Febian en Arnaud om in tegenstelling tot de gebruikelijke vlakke aanloop nu al in Geulle de Moorveldsberg voorgeschoteld te krijgen. Ideaal om wakker te worden. Van hieruit wordt direct koers gezet naar de volgende surprise, de Brakkeberg. In het peloton is inmiddels een luid gekreun en gesteun hoorbaar. Een aantal Meulemannen hebben hier op de vroege morgen toch duidelijk moeite mee. De toon is echter gezet en Christian houdt zich aan zijn belofte om klimmetjes te pakken die normaal links of rechts gepasseerd worden. Sibbergrubbe afdalen en beneden aangekomen rechtsaf richting Schoonbron. Iedereen weet het inmiddels al, de Keuteberg. Hier wordt de groep dan toch uitelkaar getrokken. Pieter, Christian en Joshua vechten om de bloemen. Febian en Arnaud volgen met Roger aan het elastiek terwijl Ruud, Jack en Thei een stukje achterblijven. Waarschijnlijk omdat ze vermoeden dat de echte koers nog moet beginnen en sparen zo hun krachten. Op naar de Gulpenerberg (de gemakkelijke kant vanuit Gulpen) waarna koers wordt gezet naar de Camerig. Ook hier weer dezelfde volgorde. Het klimmerstrio gaat er al snel tussenuit. Pieter wacht wel nog even bij Hotel Bergrust om iedereen letterlijk het bos in te sturen. Febian en Arnaud fietsen gebroederlijk naar boven terwijl Thei wat tussen alle groepen in freewheelt. Roger springt met een uiterste krachtsinspanning van Ruud naar Febian en Arnoud en Jack sluit de rij. Hij houdt zich rustig, voert duidelijk nog iets in zijn schild. Onder leiding van quizmaster Christian wordt er inmiddels volop geraden naar de volgende obstakels. Het pim-pam-pet niveau stijgt met de minuut. Wordt het de Kruisberg, Eyserbosweg of gaan we richting Dode Man? Met de beklimming van de Huls als opwarmertje wordt de koers vervolgd naar de Eyserbosweg. Ondertussen heeft Arnaud het advies gekregen om bergop een paar tandjes zwaarder te fietsen. Uiteraard volgt hij deze goedbedoelde raad op en sprint op het buitenblad de klim vanuit Wijlre richting Eckelrade naar boven. Dan slaat het noodlot toe, door het enorme verzet en de krachten die hierbij vrijkomen bezwijkt een spaak van het achterwiel van Arnaud. Einde oefening dus voor vandaag. Maar niet voor iedereen. Door de knal die ontstond door het knappen van de spaak dacht Jack dat het startschot werd gegeven voor de finale van de koers. De hele morgen al op reserve fietsend ziet hij zijn kans schoon en demarreert met een ultieme jump. Uiteindelijk komt hij in Eckelrade alleen boven alwaar een verbaasde local Jack toeschreeuwt dat hij ver vooruit ligt en de rest van de groep nog niet in zicht is. Enigszins teleurgesteld merkt Jack dat er dan toch wel iets aan de hand moet zijn en keert uiteindelijk maar om. Weer compleet wordt besloten om vanwege het malheur via vlakke wegen huiswaarts te keren.

Uiteindelijk met iets minder hoogtemeters dan gepland wordt nog even nagebabbeld op het terras bij de Dikke Stein.  

Bij deze willen we Ruud bedanken voor zijn traktatie bij de Dikke Stein.

(verslag Ruud)

Ritverslag zaterdag 7 mei 2011

Na twee eerdere pogingen om de Route Embleve te rijden staat hij vandaag wel op de planning en is er voldoende animo om deze loodzware tocht in de Ardennen te fietsen. 10 clubleden en 2 gastrenners staan om 7:30 klaar op het Keerend om met 4 auto’s te vertrekken. Ruud, Jos, Nic, Christian, Pieter, Roger, Arnaud, Jack , Joshua en ja hoor, echt waar Chiepolini. De twee gastrenners zijn Peter en Nicole. Na een uitgebreide kennismaking met de verloren zoon Chiepo is het tijd om te vertrekken. Onze ritplanner, Christian heeft een strak tijdschema en wil daar niet van afwijken. Maar nog maar net vertrokken loopt het strakke schema al meteen in de soep als de autoweg naar Maastricht is afgesloten. Kostbare tijd gaat verloren als we genoodzaakt zijn binnendoor naar Maastricht te rijden. De rest van de rit loopt echter zonder noemenswaardige problemen. We zullen de route oppakken in Chevron. De fietsen worden uitgeladen en iedereen maakt zich klaar voor deze mooie tocht door de Ardennen. Zeker met dit mooie weer zal het “genieten” worden. Joshua heeft vorige week de groepstocht niet mee kunnen rijden en lijkt peper in zijn gat te hebben. Het tempo ligt al vanaf meter 0 redelijk hoog. Na een redelijk makkelijke aanloop begint het gesodemieter. Heuvel op en heuvel af. De groep valt herhaaldelijk uiteen. Met name Ruud heeft het erg moeilijk aan het begin van de route. Was de “jeuk aan de bein” (zie cycledating) van vrijdag toch geen goed voorteken. Het zijn de mannen met routekennis die het kopwerk voor hun rekening nemen. De andere nemen even een afwachtende houding aan omdat ze niet weten wat hun te wachten staat. De eerste serieuze klim is die door het bos, met van die steile stukken. De groep spat uiteen. Het is met name Pieter en Peter die een onderling gevecht uitvoeren. Beide kennen elkaar nog goed uit het verre verleden toen ze nog samen wedstrijden reden en bevriende “concurrenten” waren. Christian en Joshua strijden om de resterende podiumplek. De rest laat het allemaal begaan. Tweede obstakel de Cote de Wanne, gem. stijgings% 7,5 en gezien het warme weer superzwaar. Warmte, wind, heuvels beginnen al hun tol te eisen. Jos is inmiddels alleen doorgereden, kan hij het rustig aan doen. Als we Stavelot na bijna 65 km inrijden staat Jos midden op de weg en wil ons de Stockeu (10,5% stijging 1100 meter lang) doen oprijden. (niet opgenomen in de oorspronkelijke route) Twijfel bij iedereen. Wel of niet, niemand heeft hem ooit eerder opgereden dus weet ook  niemand hoe ie is. Toch besluiten 7 mannen en 1 vrouw hem te bedwingen. En ja hoor hij is pittig. Bovenop de top bij het monument van Merckx draaien we weer terug richting Stavelot waar we onze vlaaienstop houden. Bidons worden gevuld met koud water en de tocht wordt voortgezet. Het 2^de gedeelte van de route is “minder zwaar". Maar de wind waait behoorlijk waardoor het toch geen pretje wordt. Roger heeft het beste gehad en maakt kennis met de man met de hamer. Hij weet de cote du Rosier (5,6% 4500 mtr lang) met pijn en moeite boven te komen. Ook bij Arnaud, Ruud , Jack en Chiepo begint het te kraken. Gelukkig zijn de laatste 30 km niet meer zo zwaar. Roger kort de route in omdat het echt niet meer gaat. De overgebleven mannen en vrouw of eigenlijk jonge dame ploeteren voort. De laatste reserves worden aangesproken. Reserves die bij Chiepo al op zijn. Afzien en nog eens afzien. Maar de finish is in zicht. De laatste 8 kilometer lopen redelijk vlak, maar wind tegen. Peter en Nicole nemen een stuk voor hun rekening (de voorwaarde om mee te mogen) en de laatste 4 kilometer worden door Christian en Nic overgenomen. 500 meter voor de eindstreep wordt Roger weer ingehaald. Jos zit inmiddels op het terras en heeft de nodige pinten achter de kiezen. Iets dat de anderen, nadat de fietsen zijn ingeladen ook zullen opvolgen. We hebben het verdiend. Peter en Nicole betalen het eerste rondje als dank voor de gastvrijheid. Nog snel even napraten en terug naar Stein. De planning van Christian is ruim overschreden, maar ja het was een mooie dag dus niemand die daar over valt. Iedereen heeft “genoten” en sommigen zullen ook morgen nog nagenieten. (zie ook foto album voor een aantal foto's)

(verslag Christian)

Ritverslag zondag 1 mei 2011:

Voor de meeste meulemannen is het natuurlijk even wennen, geen koersdag op zaterdag maar op zondag en dan ook nog op de dag van de Arbeid. Onze navigator Christian heeft besloten om de Meulemannen zaterdag rust te gunnen om bij te komen van het bier en friet van de koninginnenacht bij het “Heukske”. Echter de opkomst op deze dag van de arbeid valt tegen. Bij sommigen is het bier en friet blijkbaar nog niet uitgewerkt. Op de agenda vandaag het plezierritje naar Spa en La Redoute. Blijkbaar bezorgt de Redoute de meeste mannen toch knikkende knieën gezien de opkomst. Met een zeer select gezelschap van echte Meulemannen wordt koers gezet naar Valkenburg om via de Daalhemmerberg richting grensovergang in Teuven te fietsen. Bekend terrein voor de meulemannen. In een strak tempo worden de nodigde "valse stukken plat" overwonnen. Op het verschrikkelijk stuk van Hombourg naar Welkenreadt worden Nic en Arnaud uit hun lijden afgelost door Pieter en Christian. Hoe vaak we dit stukje oplopende weg al gefietst hebben, iedere keer weer blijft het afzien. Het is de opmaat naar de beklimming van de Gileppe. Deze wordt in een strak tempo beklommen door de groep, mede omdat de Twins het tempo aanpassen aan de groep. Alleen Ruud moet passen. Volgens Febian geen zondagsrijder. Boven even snel een sanitaire stop en rap verder. Onze echte man van de Arbeid Roger zwaait na de beklimming af zodat hij tijdig aan de middagschiech kan beginnen. De overgebleven zes Meulemannen zetten de koers verder richting Spa. Achter Spa volgt de laatste serieuze beklimming voor de pauze. Een mooie lange gelijkmatige beklimming. Een goede oefening voor Italié. Aangekomen in Remouchamps wordt het de hoogste tijd voor een zonnig terras. En wederom krijgen we alleen maar drank en geen vlaai. Gelukkig is de bakker nog open, ondanks de feestdag. Na de pauze stappen de meeste Meulemannen vol goede moed op de fiets voor het restant van de rit. Niet wetende dat de Redoute gelijk om de bocht op ons ligt te wachten. Dus lekker met de rijstevlaai en banaan halverwege het spijsverteringskanaal meteen vol aan de bak. Volgens Nic moet je de Redoute op reserve naar boven fietsen!! Ik weet niet of dat mogelijk is, maar ik weet wel dat je alle reserves moet aanspreken om überhaupt boven te komen. Nog niet bekomen van de Redoute volgt na een afdeling alweer de volgende lange klim. Bij de meeste begint het te kraken en te piepen, dit tot grote tevredenheid van de Twins. Het glooiende landschap blijkt toch meer als glooiend te zijn!!! En na de zoveelste lange afdeling volgt uiteraard een dito klim. Het is de hoogste tijd voor het vlaaimoment van Ruud. Tijdens de laatste echte lange beklimming, volgens mij ergens in de buurt van Trooz en Foret, gaat Ruud in de contra attack bij de Twins. Iedereen ( Febian, Nic en Arnaud) in verbijstering achterlatend. Even zijn we van slag maar gedurende beklimming herpakken we ons en rekenen we Ruud toch weer in en laten we hem alleen achter. Het leven van een wielrenner gaat niet altijd over rozen. Maar lef heeft hij in ieder geval wel. Langzaam maar zeker beginnen de benen vol te lopen. Het zijn niet alleen de vele beklimmingen maar ook de harde tegenwind die zijn tol begint te eisen. Nog snel even bijgetankt bij de TOTAL om het laatste stukje te overwinnen. Via Withuis wordt Nederland bereikt maar ook hier waait het even hard. Het is nog maar 40 kilometer, nog even volhouden. Beurtelings wordt de kop overgenomen. Maar is het is loodzwaar. Gelukkig hebben Nic, Christian en Pieter de Redoute op reserve naar boven gefietst en hebben nog wat over om ons naar huis te fietsen. Na een kleine zes uur fietsen wordt Stein bereikt en hebben we,  weliswaar een loodzware, maar prachtige tocht gehad van bijna 170 km en ruim 2000 hoogtemeters. Wie ligt er nu nog wakker van de Stelvio en de Dolomieten?

Zie foto album voor een aantal foto's.

(verslag Arnaud)

Ritverslag zaterdag 23 april 2011

Bloesemtocht, Paasrit, Koninginnenrit zo maar wat namen voor de schitterende rit van vandaag. Welke we te danken hadden aan Piet. Een nieuw record in het korte bestaan van WTC "aan de Meule", bijna 200 km. Vaak zeggen foto's meer dan woorden kunnen doen. Dus bij deze een aantal foto's met de daarbij behorende teksten. (Boven en onder van rechts naar links)

1. Schitterende bosrijke omgeving waarin de wegen niet allemaal even makkelijk liepen.

2. Paniek in de tent. Verkeerde weg en heen en weer gefietst door Hammer, op zoek naar de pauzeplaats. De jongsten van de groep wachten terwijl de "oude" garde op zoek gaat.

3. a en b. Het terras eindelijk gevonden tot alle tevredenheid van onze vlaaienman Ruudje. Je ziet hem genieten. Van de vlaai bleef niet veel meer over.

4. De Paashaas heeft onderweg een aantal eieren verstopt. Joshua heeft ze bijna allemaal gevonden. Mandje is nu nog vol. Maar bij het vertrek bijna leeg.

5. Febian heeft zich vergist. "ik dacht dat we vandaag de Kennedymars zouden doen"

6. Italianen zijn bijgelovig. Joshua Petacci draagt een kruis op zijn helm mee.

7. Piet is er bij gaan zitten. Gelukkig slechts een lekke band, voor onze vaste mechanieker.

8. We hebben vandaag genoten van een schitterende tocht. Mooi weer (gelukkig droog gehouden) dus Piet bedankt, mag jij ook genieten van het stukje vlaai. Dat het aantal kilometers weer eens is overschreden wordt je vergeven.

Voor de resterende foto's zie het foto album.

( "verslag" Christian)

Ritverslag zaterdag 16 april 2011

Terwijl heel Nederland zich druk maakt om aan de start te verschijnen van de Gold Race is de sfeer aan de Meule in Stein zeer relaxed. Ach de Gold Race dat is toch get veur die Holleanjers!  Er gaat bij de Meulemannen meer aandacht uit naar de pechvogel Dave. Vandaag is hij trots aanwezig op zijn nieuw  race karretje, wel extra brede banden voor de wegligging. Kan nooit kwaad. Aan de start verschijnen vandaag Thei, Nic, Pieter, Jack, Roger, Piet, Christian, Febian, Ruud en Arnaud. Wegkapitein Nic is druk aan het overleggen over de te volgen route ivm toereditie van de Gold Race. Hij wil koste wat kost de drukte van die Holleanjers voorkomen. Uiteindelijk besluit hij democratisch om niet via Belsj maar via Eisden naar de Ardennen te koersen. Achter derny Dave vertrekken de mannen vanuit de Meule voor een ritje naar de stuwdam van La Gileppe. Het besluit om via Eisden te rijden blijkt toch niet zo verstandig aangezien we al vrij snel in de drukte van de Gold Race terecht komen. In eerste instantie wordt besloten om alle Goldracers in te halen maar al snel blijkt dat geen haalbare kaart, omdat het wel heel erg druk is op het parcours. Snel wordt een alternatieve route bedacht en keert de rust terug in het peloton van de Meulemannen. In een strak tempo wordt koers gezet richting de Ardenner heuvels waarbij de de nodige klimmetjes en stukken vals plat goed door de Meulemannen wordt verteerd. Alhoewel het opvallend is dat toch enkele Meulemannen het vuile werk sluw ontlopen. De eerste echte serieuze klim is de beklimming naar La Gileppe. Gegangmaakt door Nic en Arnaud gaat Pieter al vrij snel op de beklimming in de aanval. Niemand reageert in eerste instantie totdat Christian zijn broertje toch mist en er vervolgens tussenuit piept. Thei besluit ook om een versnelling in te zetten en langzaam maar zeker wordt het Meulen peloton uit elkaar getrokken. Boven gekomen staan de twins rustig wat foto’s te nemen van het slagveld dat is aangericht op de beklimming. Als iedereen is bovengekomen wordt koers gezet naar een zonnig en windvrij terras voor een kop koffie en natuurlijk de gebruikelijke tarte de cerise. Het terras is ok, alleen de zon ontbreekt en er is ook geen tarte de cerise aanwezig. Geen probleem want Piet is al bij de patisserie naar binnengestormd nog voordat wij met de ogen kunnen knipperen. En even later komt hij al met de nodige tarten terug. Is alvast voor zijn verjaardag ergens in december! Chapeau voor Piet voor deze voortreffelijke tarten. Na deze korte stop wordt de koers voortgezet. Na enkele stevige beklimmingen wordt de terugweg ingezet waarbij ons niets wordt bespaart. De rit gaat over veldwegen en asfalt welke tijdens het ardenner offensief in de tweede wereldoorlog zijn kapotgeschoten en sindsdien niet meer geplaveid. Op de kasseienstrook in Dolhain word Flandriaan Ruud verrast door een splijtende demarrage van Febian Cancellara Claassen. De benjamin van de Meulemannen begint brutaal te worden. Na de hergroepering wordt besloten om nu wel via Belsj terug te rijden. Het tempo wordt strak gehouden door Thei, Ruud, Nic en Arnaud. En nog steeds zijn er enkele Meulemannen die het spel wel heel erg link spelen. De laatste verrassing van de dag is de Hallembaye. Gepiloteerd door Ruud en Thei wordt de beklimming en hopelijk de laatste beproeving van de rit ingezet. De twins zetten al gelijk het spel op de wagen en poefen er van tussen. Thei aarzelt, maar besluit toch om het tegenoffensief in te zetten, ondanks al het harde kopwerk tot aan de voet van de Hallembaye. De rest van het Daltons gezelschap wacht af, na de wijze raad van wegkapitein Nic. Febian is echter ongeduldig en versnelt. Nic en Arnaud gaan mee. Thei is het richtpunt, want de twins zijn boven al aan het koffiedrinken, of is het de befaamde toverdrank van Druide Panoramix? Thei wordt achterhaald en uiteindelijk is het Arnaud die als eerste van de Dalton brothers bovenkomt. Diegene die denkt dat de wedstijd voorbij is komt bedrogen uit. Het lijkt wel of  een deel van de Meulemannen te veel energie heeft of toch teveel gespaard hebben… of dat ze teveel last hebben van de lentekriebels en de vlinders vrij laten, want het is geen moment rustig meer. Wat volgt is een spervuur aan demarrages. Zo fiets je op kop om even later alleen achteraan te fietsen, om vervolgens voor de zoveelste keer het gat dicht te rijden. Het lijkt wel of iedereen een goede positie wil hebben voor de laatste twee klimmetjes langs het kanaal. Het wordt geen moment meer stil, ook niet na de laatste twee klimmetjes. De damarrages blijven elkaar opvolgen op de maasdijk. Het is de dood of de gladiolen. Beurtelings wordt geprobeerd om het gat dat de Twins samen met Thei hebben geslagen te dichten. Maar iedereen rijdt zich stuk op Nic na. Gelukkig is Kotem in zicht want de sterretjes worden wel erg zwart. Eindelijk rust!! Soms verlang je naar het bordje met Stein, dit is zo’n dag. Na ruim 145 km en een dikke 1400 hoogtemeters hebben we ondanks de zware momenten toch weer een schitterende tocht gehad. Laat de Stelvio en de Dolomieten maar komen we zijn er klaar voor.

(verslag Arnaud)

Ritverslag zaterdag 9 april 2011

Zonnig, 18 graden was de voorspelling. Maar het was koud in de vroege ochtend. Een voor een druppelen de mannen weer binnen bij “de Meule”, met blote armen en/of benen. Joshua heeft zijn knie “ingetaped” of eigenlijk gewoon volgeplakt, dit nog steeds als gevolg van een hardnekkige blessure. Maar hij kan het niet laten en wil perse meefietsen. Clubliefde heet dat geloof ik of wil hij gewoon niet achterop raken in het km klassement?. Vanwege de pleisters wordt hij door Christian al snel omgedoopt tot Hansi Hansaplast. Klokslag 9 uur verlaten de mannen de altijd gezellige keuken. Een man is er nog niet dus nog even wachten op ???? ja, Thei. Zoals gezegd koud en nog eens koud, zelfs onze bikkel Ruud heeft het koud, dus dan weet je genoeg. Er wordt vandaag koers gezet richting Banneux. Christian is wegkapitein. Gelukkig krijgen de mannen kans om op te warmen. In Withuis overschrijden we de grens en fietsen richting Blegny, waar we een kort stukje 78 mtr onverharde weg krijgen. Maar hier schrikt niemand meer van na de rit van vorige week. Zonder echte klimmen maar steeds van die rotstroken vals plat fietsen we, enkel door een klein oponthoud vanwege een lekke band van Thei, op een lekker tempo richting Banneux. Het gaat goed, dankzij de wind in de rug. De groep blijft goed bij elkaar. In de klim naar Banneux toe mogen de benen effe getest worden. Verrassend genoeg kan Febian de klimgeiten redelijk lang bijbenen. Met enige moeite wordt ook Joshua net onder de “top” gelost door de gebroeders Stijnen. Christian krijgt nog snel even de tijd een aantal actiefoto’s te maken. Eenmaal boven gekomen volgt de koffie - vlaaipauze. Ondanks dat het zonnetje is doorgebroken is het toch nog aan de frisse kant, maar de mannen nemen de tijd om te relaxen, we hebben nog wat tegoed van vorige week, zullen ze gedacht hebben. Na de pauze, de afdaling in en meteen omhoog richting Cornesse. We fietsen Via Battice richting Aubel en steken bij de Planck weer de grens over. Weg, licht dalend, wind tegen, dus Nic time, Samen met Thei neemt hij het commando over en gaat de snelheid richting 40 km/uur. Wellicht weten ze op dat moment nog niet dat de wegkapitein nog een verrassende finale in gedachte heeft. Dus laat ze maar even stoempen. Tussen Margraten en Sibbe loopt de snelheid enigszins terug. Via de Dahlemerweg rijden omlaag naar Valkenburg, waar Christian besluit de hand naar Links uit te steken. Nee he, toch niet he, shit, maar het gaat na ruim 120 km verrassend goed met de mannen. Zelfs de Cauberg is niet lastig genoeg meer. Hadden eigenlijk een week later moeten komen hadden we indruk kunnen maken tussen al die “Hollandse trimmers” De vorm wordt dus met de week beter. Dus tweede verassing, net voor het inrijden van Meerssen bij de rotonde, rechts steegje in. Ah ha de korte Raarberg. Zoals de naam al zegt kort maar steil. Ruud komt met kramp in benen, oren en neus nog net naar boven. Volgt de afdaling naar Schietecoven nog effe omhoog richting vliegveld en vervolgens weer in gestrekte draf richting Stein, waarbij onze groep oudste het kopwerk voor zijn rekening neemt. Piet is net warm gedraaid en wil er nog wel een 50 km aan vastplakken. Iets waar we toch maar vanaf zien. Het is goed geweest voor vandaag. Het was weer een leuk ritje en opvallend genoeg is niemand echt stuk. Klasse mannen.

(verslag Christian) zie foto album voor een paar actiefoto's

Ritverslag zaterdag 2 april 2011

De mentale strijd tegen het onvermijdelijke afzien:

De weersvoorspellingen deden vermoeden dat het een prachtige fietsdag ging worden. En jawel, strak blauwe hemel, temperatuur om 9.00 uur al zeer aangenaam en Piet unaniem als wegkapitein aangewezen hetgeen garant staat voor een tocht over wegen en paden waar normaal geen sterveling met de racefiets komt. Je zou zeggen succes verzekerd! Echter al 2 weken last van zeer zware benen. Mijn benen voelden bij het oplopen van een trap ongeveer net zoals tijdens de beklimmingen van Mont Ventoux of Stelvio. De wijze raad die ik woensdagavond van Arnoud en Pieter kreeg dus maar opgevolgd en dus een extra stevig ontbijt genuttigd en als klap op de vuurpijl de benen glad geschoren. Aan de voorbereiding kan het dus niet liggen. Bij het uitrijden van Catsop op het eerste de beste stukje vals plat al gelijk lossen. Verdomme, begint de ellende nu al spookt het door mijn hoofd. Achterband loopt leeg, de rest zal wel denken dat ik moest lossen door die leegloper. De weg wordt vervolgd richting Mesh waar blijkt dat er toch wel een straffe wind tegen staat. Joshua, Arnoud, Christian en Nic fietsen op kop alsof we deze in de rug hebben, bikkels. Iedereen keuvelt er lustig op los alsof we bezig zijn met een zondagmiddag theekransje van bejaarde omaatjes terwijl ik op de stukken waar we de wind van opzij hebben al zit te harken om bij te blijven. Eenmaal op ’t Belsj aanbeland krijgen we de ene na de andere klim voorgeschoteld. Piet vindt blijkbaar dat de Italiëgangers nog niet voldoende hoogtemeters in de benen hebben. Na 60 kilometer staan er al ruim 800 hoogtemeters op de klok. De klimmetjes doorstaat iedereen redelijk tot goed. Mijn extra ontbijt heeft dan toch geholpen. Ik fiets mij echter kapot op de stukken vals plat. Bij het uitrijden van Ulvend richting De Planck moet ik er gewoon af. Tijd om te vloeken heb ik niet want ik moet alle zeilen bijzetten om met de rug gekromd, al stoempend in het wiel van Thei te blijven. Hij zag gelukkig dat het lijntje brak en zorgt ervoor dat het gat met de groep niet meer dan een meter of 10 blijft. Ik kan nog net zien dat Joshua en Christian verantwoordelijk zijn voor dit f#cking tempo.  Via Sippenaeken en Gemmenich vervolgen wij onze weg naar het Duitstalige deel van België richting Hauset. De wegen blijven op en af gaan maar doordat Thei en Piet op een gegeven moment de kop overnemen gaat het tempo een fractie omlaag en worden een aantal klimmetjes en grouppe genomen. Ondertussen hoop ik stiekem op mijn 5^de adem die meestal na het vlaaimoment voor een wederopstanding zorgt. Uiteindelijk komen we aan in Kornelimunster alwaar wij ons op het terras de Kirschsträuselvlaai goed laten smaken. Opeens komt Roger tot de ontdekking dat hij om half drie op zijn werk moet zijn. Nadat ome Nic hem licht vermanend toespreekt besluiten we om samen naar Vaals te fietsen vanwaar Roger alleen naar huis kan fietsen. Dit stuk richting Vaals kan wat mij betreft worden omgedoopt tot de Piet-weg: kilometers lange stukken door het bos die niet of nauwelijks geasfalteerd zijn. Ondertussen weet ik dat er een paar lekker lopende klimmetjes in zitten die door iedereen goed worden verteerd. De kilometers en wellicht ook de eerste zomerse dag beginnen langzaam maar zeker toch bij sommigen hun tol te eisen. Tussen Holseth en Vijlen wordt weer strak tempo gereden en moet ik er wederom vanaf. Ik ben blij als ik weer in het laatste wiel aan kan pikken. Het is opvallend dat steeds als de snelheid omhoog gaat Joshua op kop te vinden is. “Als ik een steen bij mij had gooide ik hem nu van zijn fiets af” flitst het door mijn hoofd. Op de Mamelisserweg heb ik het even helemaal gehad en kan de rest op de toch niet al te stijl omhoog lopende weg niet meer volgen. Eenmaal boven hoor ik Thei zeggen dat we waarschijnlijk de Huls zullen pakken. G..verdomme, denk ik. Gelukkig draaien we linksaf richting Eys. Bij de kerk in Eys rechtsaf de klim naar Trintelen. Nog één keer alles op alles zetten. Christian knalt weg uit de groep en ook Joshua laat de rest achter zich. Ik probeer in het wiel van Arnaud en Nic te blijven. Opeens komt Thei als een locomotief van achteruit voorbij denderen. Op de helft van de klim moet ik Arnoud, Nic en Febian laten gaan. Meter voor meter rijden ze bij me weg. Boven aangekomen is de tank echt leeg. In Ransdaal en Klimmen wordt nog afgesprint voor de bergprijs. Ik heb helaas niet kunnen zien wie er als winnaar uit bus kwam. Samen met Piet met mijn laatste krachten naar boven gepeddeld. Ook Jack, die er nog een heel voorzichtige versnelling uitperste die zo te zien uit zijn kleine teen kwam moest ik laten gaan. De finish komt langzaam maar zeker in zicht, eindelijk. Dat betekend echter dat normaliter de laatste 15 à 20 kilometer het tempo behoorlijk omhoog wordt gejaagd. Als door een wonder echter wordt er op een zomeravondtempo naar huis gereden. Zou de wielergod het dan toch appreciëren dat ik mijn benen glad geschoren heb? Het moet haast wel.

Resumé; een prachtige route met heel wat moeilijke momenten. Een aantal coureurs groeit ondertussen duidelijk naar de vereiste topvorm voor het hooggebergte toe.

Verder nog even chapeau voor Christian voor de mooie presentatie van het Italiëweekend. De voorpret kan beginnen, nu de benen nog!

(verslag Ruud)

In het foto album staan een paar foto's. Helaas zijn de foto's van Christian niet gelukt. Geluk hebben we Thei nog.

Ritverslag zaterdag 26 maart:

Ondanks dat er minder goed weer was voorspeld was het ideaal fietsweer. 9 personen melden zich om 9:30 uur op het Keerend. Meulevoorman Nic is vandaag niet van de partij (zakenreis). Christian zal fungeren als wegkapitein. Het begin van de route , bijna traditiegetrouw, redelijk “vlak”. Het eerste noemenswaardig heuveltje is de Bemelerberg. Het is Thei die even goed doortrekt en de groep uiteen doet spatten, maar de gebroeders Stijnen weten toch als eerste boven te komen. We fietsen verder richting St-Geertruid, en vervolgens naar Withuis. Vanaf hier begint de heuvelzone. De grote weg naar Val- Dieu loopt al niet echt lekker, maar eenmaal er vanaf begint het gevloek, gekraak en wordt het afzien. De heuvels volgen elkaar snel op, weinig vlakke wegen. Slopend dus. Tot aan Plombiere worden bijna alle hoogtemeters bij elkaar getrapt. De kers op de taart is de klim naar het Drielandenpunt. Vanaf het begin wordt het tempo redelijk hoog gehouden door Christian. Zo hoog dat de een na de ander in de problemen komt. Was de klim vroeger donker en met slecht wegdek, nu is het net een biljartlaken, zijn de bomen gekapt en is te toren een mooi richtpunt. Je rijdt hem met “plezier” omhoog, al geldt dit natuurlijk niet voor iedereen. Een voor een bereiken de mannen de top, van deze col van buitencategorie. Febian, besluit de klim op z’n “gemak” naar boven te rijden, hij heeft iedereen uitgenodigd voor vlaai na afloop en weet dus dat iedereen op hem zal wachten. Slimme jonge he. De wind waait uit het Noorden en waarschijnlijk heeft Ruud boven op de berg de vlaai in Holset al geroken. Hij is niet meer te houden. Om hem dat plezier te gunnen voor het eerst dit jaar een koffiepauze. Kort even bijpraten over de aankomende fietsvakantie in Italië. Het ergste hebben we gehad, vanaf nu lopen de laatste 40 km grotendeels naar beneden. Via Wittem, Valkenburg en Schimmert rijden we terug. De mannen schijnen allemaal honger naar vlaai te hebben, want hoe dichter we bij Stein komen hoe hoger de snelheden worden. Of heeft ons sprintkanon Joshua Petacci de meuletrein op de rails gezet, in voorbereiding op de eindsprint. In Stein aangekomen niks sprint wel nog even bij Febian Langs voor de beloofde vlaai en de evaluatie van de toch wel pittige rit. De mannen beginnen toch langzaam in vorm te komen. Jack is op de weg terug en Roger heeft vandaag goed kunnen volgen. Febian (en Elles) natuurlijk bedankt voor de koffie en overheerlijke vlaai.

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 19 maart:

8 personen staan aan het vertrek voor de verkorte versie van Stein – Sanremo. Nic, Roger, Arnaud, Ruud, Pieter, Christian, Jack en Febian. Traditie getrouw een vlakke aanloop, wind in de rug, compact peloton aangevoerd door de superknechten Ruud en Febian. In Maastricht lijkt het er even op dat we midden in Parijs-Roubaix belandt zijn. Kasseien dus. En een stukje verder in Eijsden nogmaals een kasseistrook. De zeer bekende Diepstraat waar al jaren de finishstreep is getrokken van de “Hel van het Mergelland”. Een wedstrijd die “de Meule” als Pruttourploeg helaas niet mag rijden. In Eijsden steken we de grens over, waarna we in het drukke Visie belanden. Hier krijgen we de eerste “berg” voor de kiezen, waar toch al een paar mensen in de problemen komen. Bovenop de klim de inmiddels zeer bekende kreet “LEEKKK” van koploper lekrijden Ruudje. Ondanks dat Piet niet van de partij is, verloopt de bandenwissel snel, eigenlijk te snel, zodat Christian besluit de band nogmaals kapot te maken. Nadat het euvel verholpen is vervolgt de koers richting Blegny. Roger heeft nog last van skibenen en heeft het bijzonder moeilijk. Hij besluit dan ook even verder terug te draaien. De overige mannen fietsen via een omweggetje naar Aubel. In Val Dieu de lange klim richting plateau van Aubel, met wind op kop doet ie behoorlijk pijn. De gebroeders Schleck verdelen boven de bergpunten. Van Aubel rijden we via de Planck terug naar ons eigen landje. Nic is over zijn 3^de adem en neemt resoluut de kop, waarbij de snelheden weer oplopen. In Gulpen rijden we omhoog naar Ingber waar Christian een demarrage plaats, welke wederom wordt gecounterd door zijn broer. Kleine broederstrijd wie de beste is. In draf fietsen we via Berg en Terblijt en Meerssen terug richting Stein. Arnaud en Nic nemen een groot gedeelte voor hun rekening. Febian is door zijn reserves heen en is helemaal leeg, net op tijd thuis. Mag wel gezegd worden dat het met de mannen steeds beter gaat. Hetgeen niet in de uitslag van de rit terug te vinden is.

Op zondag staan er toch nog 5 man klaar om nog even een rondje van 2 uur te fietsen. Naast Arnaud, Ruud, Christian en Pieter staat Joshua Petacci ook aan het vertrek. Zaterdag de hele dag met de benen omhoog op de bank gelegen en de beelden van Milaan-Sanremo bestudeert. Hele week ziek geweest. Zegt hij. Ja hahaha dacht het niet. Superbenen. Of het gevolg van 2 liter Natterman. Toch maar even naar de apotheek morgen. Ondanks 2 lekke banden op tijd terug. Zeker voor herhaling vatbaar dit zondagsritje. Dus mannen sluit je in de toekomst ook aan. 

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 12 maart:

Het beloofd vandaag een mooie lente dag te worden en dus ook een mooie fietsdag. Aangekomen aan het startadres aan de meule, blijkt dat Nic vergeten is dat we tegenwoordig al om half tien vetrekken. Heeft pas drie weken op de website gestaan, maar dat terzijde. Het is nog een beetje frisjes als de meulemannen zich verzamelen. Aanwezig zijn Nic, Christian, Pieter, Joshua, Piet, Thei, Jack, Ruud en Arnaud. Alleen flandriaan Ruud is met blote benen aan de start verschenen. Het is een echte bikkel. Wegkapitein Christian heeft wederom een mooi parcours uitgezet op zijn gps. De bestemming voor vandaag is de voerstreek voor de nodige hoogtemeters. In een strak tempo wordt koers gezet naar de eerste serieuze beklimming van de dag op weg naar Eckelrade. Hier is iedereen even van zijn stuk aangezien Nic wel heel snel moet passen en als laatste op behoorlijk achterstand arriveerd. Zijn excuus een aanlopend wiel, volgens de meulemannen volgelopen benen. Net als we de grens passeren krijgt Piet een lekke tube, echter Christian moet Piet hierop attenderen anders rijdt Piet gewoon door alsof er niets aan de hand is. Na deze korte reparatiestop wordt de koers vervolgt en besluiten Thei en Piet om  met zijn tweeen naar Eupen te fietsen, het zijn echte kliometervreters en dit is nog maar het begin van het fietsseizoen!! Met 7 meulemannen wordt de tocht door een zonnige voerstreek voortgezet, om uiteindelijk via Neufchateau, Aubel, Plombieres en de nodige schermutselingen naar Sippenaken. Om vervolgens terug te keren naar het Zuid Limburgs heuvellandschap,  uiteraard met de nodige klimmetjes. En zoals dit seizoen gebruikelijk is worden de klimmetjes beheerst door de twins. De rest kan niet anders dan passen en bewonderd toekijken hoe de broeders zij en zij naar boven dansen. In Walem volgt de laatste serieuze klim. En het is duidelijk niet de grote dag van alleskunner Joshua Petacci Pinarello Penotti, dit tot groot plezier van Nic. Die krijgt na zijn krentebol met dubieuze spaanse worst vleugels. Ineens heeft hij geen last meer van het carnavalfeest in Cadiz aan de zijde van de plaatselijke schone: Maria. Met volle kracht voorwaarts opent hij de finale tot grote verbijstering van de overige mannen. In een zeer strak tempo wordt de weg naar Stein ingeslagen en kunnen we terugkijken op een mooie en geslaagde fietsdag met uiteindelijk 106 km en de zo'n kleine 1000 hoogtemeters.
Christian bedankt voor het mooie parcoers namens de meulemannen.

(verslag Arnaud)

Ritverslag zaterdag 5 maart:

Een groot aantal personen had zich reeds afgemeld voor de rit van zaterdag. Slechts 5 man hadden zich rustig gehouden op het scholieren Carnaval en de polsbandjes voor de zoepkoel op markplaats aangeboden om zodoende toch te kunnen starten. Bij het vertrek waren Pieter, Christian, Joshua, Arnaud en Jack nog onverkleed, maar dit veranderde al vrij snel. De eerste rode neuzen waren al snel zichtbaar, later kwamen er de snoterpulle nog bij, dit allemaal vanwege de kou. Slechts een graad boven nul. Dus allemaal verkleed al laupnaas. Joshua heeft vandaag zijn flitsend nieuwe Pinerello bij zich en wordt derhalve omgedoopt tot Petacci. (meer show dan fietskwaliteit) Het tempo ligt redelijk hoog, ondanks de temperatuur. Christian besluit een paar kleine heuveltjes te nemen richting Klimmen en Voerendaal. In de buurt van Trintelen wordt het wat mistig, Arnaud heeft geen idee waar we zitten, al doet een st- Bernardshond vermoeden dat we in Oostenrijk zitten. Jammer genoeg heeft de hond geen sterke drank bij zich, die op dat moment wel erg welkom zou zijn geweest. Jack heeft last van de kou en wil huiswaarts keren in de buurt van Wijlre. We besluiten met dit voorstel in te stemmen, en nemen de “korste” weg terug, helaas voor Jack  gaat ie wel over de “dodeman” met z’n 15% toch pittig. Deze wordt echter zonder noemenswaardige problemen omhoog gereden als is wel duidelijk dat de gebroeders Stijnen opvallend weinig moeite hebben met dit klimmetje. Op de weg naar Sibbe belanden we kort in een bont gezelschap carnavalsvierders,die volgens Joshua op weg zijn naar de optocht van Meers. (Eindje lopen nog) Via Valkenburg (Haasdal op) en Schimmert rijden we terug naar Stein. Slechts 60 km, maar gezien de temperatuur genoeg.

Fijne carnaval.  ALAAF. ALAAF

(verslag Christian)

Ritverslag zaterdag 26 februari:

Gezien de voorspellingen van Erwin Krol en zijn collega’s was de verwachting dat de regen spelbreker zou worden voor de tocht van vandaag. Bij het krieken van de dag bleek het echter droog te zijn, leek er niet teveel wind te staan en was de temperatuur zo’n graad of 6. Dus prima weer om te fietsen. Reden dat zich slechts 7 coureurs meldden bij het vertrek kwam uit een geheel andere hoek. Het verrassende standpunt van de UCI om geen oortjes toe te staan in de koers zorgde er klaarblijkelijk voor dat een aantal, toch zeer respectabele pedaalridders, spontaan last kreeg van slappe spieren en knikkende knieën. Uiteindelijk met Nic, Febian, Arnaud, Piet, Roger, Jack en Ruud alsnog vertrokken voor een tocht van ruim 95 km. Nic wierp zich spontaan op als wegkapitein en besloot er een rit van te maken naar Aubel en truuk. Een beetje zig-zaggend door het Limburgse heuvelland via St. Geertruid en Mesh de poäl euver naar Warsage, Dalhem en via Val Dieu naar Aubel. In Mesh boog Jack af richting Stein omdat hij ’s-middags nog een rit met Brigitte moest maken. Na het keerpunt in Aubel via Ulvend en Gulpen weer terug naar huis. Het was een prima route met de nodige klimmetjes die zonder al te veel bijzonderheden verliep. Wel vermeldenswaardig is toch het feit dat de heren Spronk en Smeets onvermoeibaar bleken te zijn. Nic heeft zeker 85% van het kopwerk voor zijn rekening genomen en Arnaud was goed voor zo’n 80%. Diegenen onder ons die rekenkundig enigszins onderlegt zijn zullen zeggen: 85% + 80% = 165%, dit is theoretisch gezien niet mogelijk. Waarschijnlijk zijn wij vandaag getuige van de geboorte van een nieuwe wiskundige formule. Naast de stelling van Pythagoras en Albert Einsteins E=Mc2 geldt vanaf nu ook de volgende stelling: Sp + Sm > 100%.  Oftewel de heren Spronk en Smeets, bedankt namens de volgers van vandaag.

(verslag Ruud)

Ritverslag zaterdag 19 februari:

Ondanks de kou stonden deze morgen toch al 9 Meulemannen aan het vertrek. Joshua, Febian, Jack, Arnoud, Ruud, Christian en Pieter, Nic en Piet vormden een toch al omvangrijk peloton zo vroeg in het seizoen. Een terugblik in de rijke geschiedenis van de club leert ons dat vorig jaar pas op 13 maart een dusdanige groep aan het vertrek stond en dat het tot in april duurde vooraleer de 90 km grens werd gepasseerd. Dat deze 90km vandaag al op het programma staan geeft wel aan hoe serieus de mannen overwinterd hebben.  Arnoud en Ruud nemen in Stein de kop en koersen onder toeziend oog van Garmin Christian via Klein Haasdal richting Valkenburg waar het 1^e obstakel van de dag, de Daalhemmerberg, en grouppe wordt beklommen.  Enkele kilometers verder worden een 2-tal tradities in ere gehouden. 1. Ruud rijdt lek, wie anders en 2. Piet staat al naast zijn fiets om assistentie te verlenen voordat Ruud überhaupt in de gaten heeft wat er aan de hand is. Weer enkele kilometers verder wordt dit nog eens herhaald waarna blijkt dat er een scheurtje in de buitenband van Ruud zit. Op naar Gulpen om een bandenwissel uit te voeren en de tocht wordt vervolgd. Ondertussen lijkt het steeds kouder te worden en wegkapitein Christian neemt het enige goede besluit om weer warm te worden en stuurt de meute richting Koning van Spanje. Deze wordt na de bandenstops niet door iedereen even gemakkelijk genomen. De gebroeders Stijnen en Joshua hebben duidelijk de beste klimmersbenen. In de voerstreek aangekomen komt een flauw zonnetje door dat het net ietsje aangenamer maakt. Via een klim naar Ulvend beginnen zowel de kilometers als ook de hoogtemeters zo vroeg in het seizoen hun tol toch langzaam te eisen. Via Banholt en Honthem op naar de laatste klim van Cadier en Keer naar ’t Rooth. Ruud speelt blufpoker en zet het spel aan de voet van de helling al op de wagen. Voor het laatste stijl oplopende stuk begint de motor echter sputteren en komen Christian en Pieter beide lachend langszij. Arnaud en Joshua volgen de twins puffend en steunend op gepaste afstand. Vanaf hier gelukkig alleen nog maar de Bemelerberg naar beneden en dan rustig naar huis. Nou ja rustig, gelukkig hebben we Nic nog die in de winterperiode een cursus Taj Chi heeft gevolgd en de kalmte in eigen persoon is geworden. Hij was het dan ook die Joshua enkele keren tot de orde moest roepen om het tempo niet te hoog op te schroeven en zodoende de groep bij elkaar te houden.

Uiteindelijk na ruim 92 km moe en voldaan weer in Stein aangekomen. Lekker tochtje dat duidelijk naar meer smaakt.

(verslag Ruud)

Ritverslag zondag 13 februari:

Gezonde spanning,

Wegens de, te verwachtte regen op zaterdag (slechte weermannen, want het bleef droog) werd de groepstocht verplaatst naar de zondag. Daarnaast bestond ook de mogelijkheid op zaterdag te koersen. Helaas kwamen er op die dag maar twee renners opdagen. Ruud en Nic maakten er een koppelkoers van. Een ritje van ruim 80 km.

Zondag zullen de twinbroeders aan de start verschijnen. Voor het eerst dit seizoen. Waar de profs het seizoen voorbereiden in Qatar of Spanje, verkozen zij het trainingskamp bij USE-it. Moet zeggen dat er naast de druk ook een gezonde spanning (kan ook andersom, dus naast de spanning een gezonde druk) heerst bij een van de twee. Deze spanning c.q. druk resulteert in een tweetal bezoekjes aan de kleinste ruimte in huis (na de brievenbus natuurlijk). Het ritverslag van vorig week werd grondig doorgespit om zodoende de sterke en zwakke punten van de concurrentie te ontdekken. De druk viel meteen weg toen de concurrentie met knikkende knieën in de keuken van Nic zit te wachten. Angst in de ogen, verscholen achter een donkere zonnebril. Naast Nic die de zaterdagtocht nog in de benen heeft, zitten Arnaud en Joshua klaar om te vertrekken. Samen met de broers dus in totaal 5 personen. Meteen vanuit de start een demarrage van Nic. De rest heeft de schoenen nog niet in het klikpedaal of Nic is al uit het zicht. Bluf of voelt hij zich toch sterk vandaag. Nadat de groep compleet is nemen de gebroeders Stijnen de eerste 15 km voor hun rekening. De wind op de neus. Ze worden afgelost door Arnaud en Joshua. In St-Geertruid het eerste obstakel. Met wind in de rug wordt de Bukel met een strak tempo omhoog gereden. De verschillen zijn  klein, al is wel  duidelijk wie vandaag goede benen heeft. De 2^de klim volgt al vrij snel. Ook nu weer in een strak tempo richting Banholt. Het kraakt en piept van alle kanten. Bijna boven besluit Nic ineens om terug naar huis te rijden. De overige vier vervolgen met grote vraagtekens de route. Hoe is dat mogelijk. De man die iedereen het snot voor de ogen rijdt heeft een slechte dag. Joshua en Arnaud krijgen het al benauwd, zullen zij de volgende zijn die eerder zullen moeten afdraaien. Maar nee, het viertal houdt een strak tempo aan richting Gulpen en Wittem. In Wittem rechtsaf richting Eys. Joshua vreest de Eyserbosweg omhoog te moeten. Maar gelukkig blijf het bij de klim naar Trintelen die wederom met wind in de rug beklommen wordt. De laatste echte klim is de Fromberg. Via Klimmen en Nuth rijden we terug naar Spaubeek. Joshua, Pieter en Christian schuwen het kopwerk niet. Arnaud houdt de groep van achteren gesloten. Met 85 km in de benen in nog geen 3 uur arriveren we met spanning op de benen terug in Stein. Lekker ritje.

(verslag Christian)