25 maart 2017: "deze intercity gaat verder als stoptrein"

Er wordt voor zaterdag een mooie zonnige dag voorspeld met als enige nadeel dat er behoorlijk wat wind zal staan. Reden voor een paar mannen, vooral degene die nog niet zoveel hebben getraind,  om de elastiek klaar te leggen. Zij staan waarschijnlijk zaterdagmorgen met knikkende knieën aan het vertrek. Een mooie opkomst van 7 man, het begint erop te lijken. Met wind in de rug fietsen we richting Valkenburg waarbij opvallend genoeg iedereen kopwerk doet. De Daalhemmerberg is het eerste obstakel die gezamenlijk wordt opgefietst, daarna gaat het binnendoor richting Slenaken. Vanaf Teuven begint het wat op te lopen, het pas nieuw geasfalteerde wegdek maakt echter veel goed. Het zijn Uge en Marcel die het laatste zwaardere stuk van de klim voor hun rekening nemen. Vooral Marcel lijkt het moeilijk te hebben, hij is nog altijd niet volledig hersteld. We fietsen door Aubel en slaan vervolgens rechtsaf richting Froidthier, het eerste stuk is glooiend en vervolgens over de betonplaten met volle wind in de rug. Helaas van korte duur want als we weer linksaf slaan blaast de wind meer in het nadeel. Vlak voor Clermont besluit Christian rechtsaf te slaan om koers te zetten naar de Stockis, altijd een “lekkere” klim, vooral zo vroeg in het seizoen. De groep spat volledig uit elkaar, meteen is merkbaar wie al de nodige kilometers in de benen heeft, enkel Febian, ons verdergewicht, weet na de Schleckies redelijk boven te komen, al foetert hij stevig. Marcel komt als laatste boven, dit is zijn ding niet. Hij heeft het geluk dat we de wind in de rug hebben als we naar de pauzeplaats in Herve fietsen. Onze vast stek, de bakker op de rotonde, waar het erg druk is. De eclairs zijn vandaag in de aanbieding, ze vliegen dan ook als zoete broodjes over de toonbank. Tijdens de pauze ziet Marcel het even niet meer zitten, de conditie lijkt door de ziekte als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Dr Phil moet er aan de pas komen om hem weer op de fiets te praten. Maar Christian heeft een plezierige mededeling: “het gaat vanaf nu grotendeels naar beneden”, dat we wind tegen zullen hebben vermeldt hij er niet bij, maar dat zal iedereen wel in de gaten hebben. Ook Joshua stapt weer vol goede moed op de fietst, die eclair lijkt hem goed gedaan te hebben want hij voelt de benen nauwelijks. Helaas voor hem is dit gevoel slechts van korte duur want zodra het weer bergop loopt gaat hij weer over in de hark modus. Gelukkig gaat het, op een paar kleine heuveltjes na,  vaak bergaf zodat we in een vloek en een zucht in Dalhem belanden. Van de wind hebben we tot dan niet veel gemerkt, maar als we de brug in Vise oversteken staan de vlaggen weer strak. De wind blaast hard over de maas, de hoei hoei geit zou er een moord voor doen wij vinden het maar niks. Maar als we eenmaal langs het kanaal fietsen lijkt het erop dat de wind wat meer van rechts komt. We besluiten te gaan rouleren, we zijn met z’n zevenen dus dat zou moeten kunnen, en inderdaad binnen een mum van tijd staat het treintje op de rails. Niet zomaar een boemeltrein, nee het lijkt wel een intercity. (een TGV is iets overdreven) De metershoge mergelwand even voor en na Kanne houden de ergste wind tegen zodat we een constante snelheid kunnen vasthouden, en als iemand het al effe moeilijk heeft slaat hij gewoon een beurtje over. Zelfs Marcel lijkt uit zijn dipje te zijn want hij is een sterke schakel in de geoliede ketting. Hij “geniet” zelfs, hier is hij voor aangenomen. Maar ook de overige mannen gaan tot het uiterste. Uge, Febian en Joshua, nauwelijks getraind draaien gewoon mee rond. Roger en de Schleckies verkeren al in een goede conditie dus die zorgen ervoor dat de snelheid erin blijft. Een enkele keer lukt het wind een gat in de formatie te blazen, maar dit is van korte duur. Als we het kanaal verlaten en het plateau bij Lanaken opdraaien ondervinden we pas echt hoe hard het waait. De windmolens draaien op volle toeren. De meeste moeten even op adem komen, gelukkig moeten we even verder wachten om een drukke weg over te steken. Voor een paar mannen kan dit niet lang genoeg duren en bij sommige staat, ondanks dat er geen wolkje in de lucht is te bekennen, het gezicht op onweer. Rest ons nog een kleine 15 km, gelukkig besluit Christian niet over de Maasdijk maar binnendoor naar Kotem te fietsen, zodat we wat meer beschutting hebben. Helaas is de tank van Joshua en Febian leeg, de intercity gaat als stoptrein verder. In een aangepaste snelheid fietsen we naar Kotem waar we op het terras van de Panderosa belanden. In het zonnetje mogen de mannen onder het genot van een pint “nagenieten” van een leuk ritje.

Afstand 109 km
Tijd 3:39 uur
gemiddelde 29,9 km/u
hoogtemeters 1029 HM
aanw Christian, Pieter, Marcel, Roger, Uge, Febian, Joshua

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Reactie plaatsen

Maak jouw eigen website met JouwWeb