Vandaag staat Rekem-Francorchamps-Rekem op het programma, althans voor degene die kunnen, want er zijn een aantal mannen die helaas verhinderd zijn (werken/vakantie). We vertrekken om 8:00 uur met z’n vieren (Christian, Pieter, Marcel en Febian) richting Rekem. De inschrijving verloopt niet echt vlekkeloos aangezien de NTFU pasjes niet gescand kunnen worden, desondanks kunnen we op tijd vertrekken. Er staat ons een geheel nieuwe route te wachten aangezien de organisatie kampt met het verkrijgen van de benodigde vergunningen.  Toelating in de provincie Luik wordt steeds moeilijker. Dit jaar laten de gemeentes  Blegny, Herve, Thimister-Clermont, Verviers, Spa en Jalhay  geen enkele passage toe waardoor men genoodzaakt is om voor een langere aanloop te kiezen door voor ons onbekend terrein. We fietsen langs mooie dorpen richting Haspengouws plateau ten zuiden van Tongeren en passeren zelfs het kleinste dorp van België (Herstappe). In het begin hebben we oog voor de omgeving ondanks dat we stevig doortrappen met steeds verschillende groepjes die profiteren van ons kopwerk. We fietsen continue boven de 30 km/u. Toch is dat voor enkele nog te langzaam want  ineens horen we “rechts aanhouden”. Een groep van een man of 30 stormt ons voorbij, waaronder een aantal mannen van de Schepers groep uit Stein. Iedereen lijkt te profiteren van het kopwerk van  de, ik noem ze maar de fluormannen, dit vanwege hun felgekleurde tenues. Maar Pieter nestelt zich meteen in de kop van de groep en begint meteen mee te draaien. De andere 3 kijken voorlopig even de kat uit de boom. Het tempo schiet behoorlijk de lucht in, het gaat hard over smalle wegjes met veel draaien en keren. Ook Christian zoekt even later de kop van de groep op en daarna zijn het de gebroeders die een flink aantal kilometers het tempo bepalen. Ook Febian en Marcel vertoeven wat meer in de voorhoede, daar is het tenminste minder hectisch. Tot aan de eerste bevoorrading blijft het tempo hoog. Na 44,5 km wacht ons de 1ste  bevoorrading in Fexhe-le-Haut-Clocher. De grote groep deelt zich daarna wat op zodat ook wij weer op een iets rustiger tempo op pad gaan. We fietsen verder naar het zuiden en de weg  wordt wat glooiender, zonder van echte hellingen te spreken. Na een lange afdaling naar de Maas, begint het echte werk: hellingen met naam. In de Condroz kan iedere fietser zich meten. Naadloos gaat het over in de Ardennen naar het bekende bedevaartsoord Banneux, waar een 2de bevoorrading wacht.  Marcel zal hier omdraaien en de route van 155 km volgen. Christian, Pieter en Febian kiezen voor het extra lusje richting La Redoute. Eerst een lekkere lange afdaling richting Remouchamps waarna we aan de La redoute mogen beginnen. Ondanks dat we hem meerdere malen hebben bedwongen blijft het een rotzak. In de loop van de middag zal de ZLM tour ook over deze pukkel “denderen” dus staat de bergsprint aangegeven. Tot een sprint komt het bij ons niet, zwoegend en harkend, beetje bij beetje gaat het vooruit, je concentreert je op de mast want dan weet je dat je de top nadert. Pff, die hakt erin, gelukkig meteen een afdaling en dan helaas weer een klim waarna we even later weer in Banneux aankomen. We slaan de 3de bevoorrading over, dit was slechts een lusje van 22 km. De terugweg is minder mooi en gaat vaak door stedelijk gebied. Toch zitten er nog een paar mooie stukken tussen. In Cheratte mag je er nog een extra klimmetje bij doen van 18%. Voor ons vandaag effe niet zelfs onze klimgeit heeft er geen zin in. Beginnen de kilometers dan toch al door te wegen, denk het wel. In Vise staat de laatste bevoorrading op de planning. Nog snel wat eten en drinken en dan nog een 35 kilometer over vaak bekend terrein en met een stevige wind. Met de finish in zicht gaat het tempo nog eens omhoog, de mannen hebben toch nog iets over. Maar we zijn toch blij als we Rekem weer binnenrijden. 190 km zitten er nu op. We drinken ons nog wat moed in (twee pintjes) en beginnen dan aan de terugreis naar Stein. Christian is leeg, op hangen en wurgen kan hij de twee volgen, maar met z’n drieën komen we in Stein aan. Een mooie lange dag zit erop, weer de 200 km grens eens gepasseerd, dat voelt altijd lekker al voelen de benen anders aan.