Zaterdag 8 juli 2017

In de tour klaagt men al dagen van saaie, vlakke en warme etappes van meer dan 200 km. De heren profs raffelen deze even af met een gemiddelde van ruim 40km per uur. Hoezo saai, wat moeten wij dan wel niet zeggen. Bij ons geen vroege ontsnapping, geen collectieve plaspauze, geen tussensprints en geen enerverende eindsprints. Nee wij gaan wekelijks in een gezapig tempo (althans voor profbegrippen) op pad voor een etappe van om en nabij de 130 km en je hoort ons niet klagen. Wat toeschouwers aan de kant die jouw naam scanderen zou leuk zijn maar het zou alleen maar afleiden. Zo ook vandaag, nauwelijks publiek bij de start, enkel Els die de eerste meters van de etappe steentjes vrij bezemt. Na een korte neutralisatie van amper 400 meter kunnen we weer aan onze eigen touretappe beginnen, een korte overgangsrit met nauwelijks vlakke wegen en een aantal venijnige heuveltjes zal er op de planning staan. Omdat Febian vandaag wat op tijd thuis wil zijn is de starttijd met een half uur vervroegd. Bij de Meule zijn ze flexibel en houden we zoveel mogelijk rekening met de wensen van eenieder. Gelukkig bestaat ons pelotonnetje vandaag uit een even aantal van 6 personen. Marcel, Roger, Febian, Nico, Christian en Pieter. Twee aan twee in een strak tempo via voornamelijk binnenwegjes richting Voerendaal. Tijdens een kort klimmetje richting Ransdaal krijgt Roger het moeilijk. Hij heeft zijn dag niet, gisteren een rustige duurtraining gemaakt naar Banneux van dik 130 km. Hij besluit dan ook om even voor Colmont af te draaien. De overgebleven mannen zetten nu koers richting Bocholtz met iets later een kort uitstapje naar Duitsland. Als we weer op Limburgse bodem aankomen kunnen we direct beginnen aan de klim richting het Drielandenpunt. Zoals gebruikelijk valt de groep even uit elkaar. Na de hergroepering dalen we af naar Gemmenich. Daarna gaat het nog steeds in dalende lijn naar Sippenaeken. Omdat de “Soigneur” nog gesloten is fietsen we door naar het iets verderop gelegen Kuttingen om daar plaats te nemen op het terras van ”Hoeve de Eik”,  met waarschijnlijk een van de mooiste uitzichten over Limburg. We krijgen de cola met een rietje ofwel “une  paille”, ja dit hebben we nog onthouden. Volgens de serveerster wordt dit gedaan voor de bijen, logisch toch heb nog nooit een bij een flesje zien optillen.  Nico neemt als enige geen vlaai, het stuk dat hij  gisteren tijdens zijn fietstocht heeft genuttigd ligt hem nu nog zwaar op de maag. (meer slagroom dan vlaai). Nadat Marcel zijn bedevaart voettocht naar het toilet erop heeft zitten en we hebben afgerekend mogen we zoals gebruikelijk weer aan een klim beginnen, gevolgd door de afdaling naar Teuven, waarna  al snel de volgende klim volgt. Ook nu is echt geen vlakke meter te vinden.  Lange (klim naar Ulvend) en korte venijnige klimmetjes volgen elkaar snel op. Via St-Geertruid gaat het binnendoor naar Berg en Terblijt en Meerssen. Pas als we langs het vliegveld fietsen mogen we even genieten van een vlakke weg en rugwind. Heerlijk. Met nog 10 km te gaan zou normaal gesproken de finale in gang schieten maar vandaag blijft het rustig. Het was immers een pittig ritje met toch de nodige hoogtemeters. In een aangenaam tempo fietsen we richting Elsloo waar alles al is klaargemaakt voor Carnaval Mundial. Gelukkig kunnen we toch nog op het terras van de Dikke Stein plaatsnemen. Was het een saaie rit, nee ons hoor je niet klagen het was weer een mooie zonnige fietsdag over een afwisselend parcours.